Μονή Ζωγράφου. Σαν ζωγραφιά δίπλα στη θάλασσα Το καραβάκι της επιστροφής από το Άγιο Όρος γλιστράει σαν έλκηθρο στη θάλασσα, αφήνοντας τον Άθωνα να προβάλλει στο βάθος, σαν σκαλοπάτι που ενώνει τη γη με τον ουρανό. Στα μάτια των σιωπηλών επιβατών τα μοναστήρια δεν μοιάζουν πλέον σαν επιβλητικά και ογκώδη κτίρια, αλλά σαν ήρεμα καταφύγια.
Θόρυβοι και πειρασμοί
Στην Ουρανούπολη το λεωφορείο επιστροφής στη Θεσσαλονίκη γεμίζει με αξύριστους και αχτένιστους άντρες. Τα λαϊκά τραγούδια που παίζει στο κασετόφωνο ο οδηγός ηχούν βαριά και αναιδή στ’ αυτιά τους.
Μονή Αγίου Παντελεήμονα. Τα καλώδια μεταφοράς του ρεύματος μοιάζουν εκτρωματικά στα μάτια τους. Στην πρώτη στάση του λεωφορείου μπαίνει μέσα μια πληθωρική κυρία που τραβάει σαν δαιμονικός μαγνήτης το βλέμμα τους. Καθώς κάθεται στο κάθισμα, το υποτυπώδες φόρεμά της μοιάζει με κοντή κουβέρτα, που όσο κι να την τραβάει από τη μια μεριά για να σκεπαστεί, τόσο ξεσκέπαστη μένει από την άλλη.
Στην επόμενη στάση μπαίνουν από τα παράθυρα οι μυρωδιές από μια ψησταριά, που σπάνε τη μύτη των επιβατών. Στον σταθμό λεωφορείων της Θεσσαλονίκης δυο οδηγοί ταξί μαλώνουν μεταξύ τους και ανταλλάσσουν βαριές βρισιές. Στο τραίνο της επιστροφής για την Αθήνα μερικοί επιβάτες μιλούν ακατάπαυστα, ενώ άλλοι κοιτάζουν βαριεστημένα έξω από το παράθυρο.
Στην Αθήνα οι δρόμοι και οι φωταγωγοί μυρίζουν αφόρητα, ενώ οι άνθρωποι είναι μονίμως θυμωμένοι και διαπληκτίζονται για ασήμαντους λόγους. Στα σπίτια λείπει η ταπεινοφροσύνη και περισσεύει η ταπείνωση, καθώς οι οικογένειες δονούνται από τους εγωισμούς, τους εκνευρισμούς και τις αλληλοσυγκρουόμενες προτιμήσεις των μελών τους.
Νοσταλγικές μνήμες
Το επόμενο βράδυ, όταν πια έχει κλείσει ο ορατός κύκλος του ταξιδιού στο Άγιο Όρος, ο προσκυνητής αναπολεί με νοσταλγία τις ημέρες που πέρασε εκεί. Αναπολεί τα λιγοστά και νηστίσιμα φαγητά που τον χόρτασαν. Τον εγκλεισμό του στα κελιά των μοναστηριών που ευχόταν να μην έχει τέλος. Τις χωρίς προοπτική αγιογραφίες που τον οδήγησαν να δει πίσω απ’ αυτές.
Όρος Άθως. Σκαλοπάτι στον ουρανό. Τον δραματικό καιρό που έκανε διαλείμματα καλοσύνης για να μπορέσει να ολοκληρώνει τις ατέλειωτες οδοιπορίες του στο ιερό βουνό. Τα κύματα της νύστας που τον διαπερνούσαν στο στασίδι της εκκλησίας, αλλά δεν τον κοίμιζαν. Την εποικοδομητική σιωπή, που κανείς δεν του επέβαλε, αλλά μόνος του προτίμησε.
Αναπολεί σαν ναυαγός το ακρωτήρι της πίστης, στο οποίο δεν έχει καμία αξία η ιδιότητα, η καταγωγή και το χρώμα των ανθρώπων, ούτε και κάθε άλλος αριθμός μητρώου, ταυτότητας και προτεραιότητας. Εκεί όλοι είναι διαφανείς, διάτρητοι, φτερά στον άνεμο, μικροί σαν ένα κόκκο της άμμου, αλλά και συνάμα μεγάλοι ώστε να περιέχουν μέσα τους ολόκληρο τον κόσμο.
Εκεί τους παρέχεται η ευκαιρία να συναισθανθούν τη μικρότητά τους και όχι να ενισχύσουν τη σπουδαία ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Να εξομολογηθούν με σκυμμένο το κεφάλι και όχι να βγάλουν τα εσώψυχά τους μπροστά σε θεατές που τους περιγελούν. Να αποβάλλουν το προσποιητά συνεσταλμένο ύφος και να μην αυτοχαρακτηρίζονται ευσεβείς, να είναι ευθείς και αυθόρμητοι, σαν ένα παιδί που μόλις τώρα ξύπνησε και πήρε το δρόμο για τον εαυτό του.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com
https://trygitis.blogspot.gr/
