π. Δανιήλ ΑεράκηςΠοιοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα; Οι ταπεινές και απλές ψυχές. Όλο το μεγαλείο, το σερβίρει στο Χριστουγεννιάτικο πνευματικό τραπέζι μιά κόρη. Την λένε Ταπείνωσι.Όποιος κυττάζει ψηλά, δεν βλέπει τη σάρκωσι· βλέπει την υπερηφάνεια…Όποιος σκύβει χαμηλά, αυτός βλέπει τον Υψηλό Θεό, που έγινε άνθρωπος.Πού είσαι, Χριστέ;Στή φάτνη, που λέγεται ταπείνωσις. Εσύ έγινες άνθρωπος ταπεινός, για να μπορέσω εγώ, ο μικρός και ταπεινωμένος άνθρωπος, να γίνω Θεός!Ο Χριστός είναι ο Ταπεινός. Ο Ταπεινούμενος. Ο Ταπεινωθείς. Ποτέ όμως δεν έγινε και δεν είναι ο ταπεινωμένος! Μόνος Του σκύβει και κατεβαίνει. Η αμαρτία ποτέ δεν Τον ταπεινώνει και δεν Τον κατεβάζει.Από ποιόν γεννήθηκες, Χριστέ;Από μιά ταπεινή Κόρη. Η Παρθένος Μαρία είλκυσε τη χάρι του Θεού με την ταπείνωσί της. Πίστευε στην ευτέλειά της, στην αναξιότητά της. «Επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού», λέει (Λουκ. α΄ 48). Τι είμαι εγώ; Ένα τίποτε! Ένα μηδέν! Στο μηδέν (Ο) όμως, η ταπείνωσις, βάζει ένα (Υ) και το κάνει Ου-ρανό! Και ακόμα το μηδέν, με την ταπείνωσι γίνεται Ω και την κάνει Ωραία. Η μικρή Μαρία, με την ταπείνωσί της, δέχτηκε τον Ουράνιο και έγινε η Ωραία!Πού γεννήθηκες, Χριστέ;“Μέσα στην άσημη, την ταπεινή φάτνη”! «Καί ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι ουκ ήν αυτοίς τόπος εν τώ καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7). Φάτνη! Λιτότητα και απλότητα, αντίθεσις στην υπερηφάνεια της πολυτέλειας. «Τί γάρ ευτελέστερον σπηλαίου; τι δε ταπεινότερον σπαργάνων; εν οίς διέλαμψεν ο της Θεότητός σου πλούτος…» (Υπακοή όρθρου Χριστουγέννων). Καταδέχτηκε να γεννηθή μέσα σ’ ένα σταύλο!Σταύλος και Σταυρός, τα δύο ξενοδοχεία, που φιλοξένησαν το Θεάνθρωπο! Σπήλαιο και σπάργανα. Οι ταπεινώσεις του Χριστού. Μπήκε στη σπηλιά της αμαρτίας, για να βγάλη στο Φώς της σωτηρίας τον άνθρωπο. Περιτυλίχτηκε σπάργανα, για να δείξη ότι είναι ο τυλιγμένος όλη την ανθρώπινη φύσι.Πώς γεννήθηκες, Χριστέ;Ως βρέφος. Ο «Παλαιός των ημερών» (Δαν. ζ΄ 9) έδωσε σημείο παρουσίας με τη βρεφοποίησι: «Τούτό εστι το σημείον: Ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον και κείμενον εν φάτνη» (Λουκ. β’ 12).Ο ισχυρός Θεός εφάνη βρέφος μικρό και ταπεινό! Στα βρέφη κρύβεται και το μέλλον του κόσμου. Στο βρέφος της Βηθλεέμ αποκαλύπτεται ο Παντοδύναμος όλου του κόσμου, όλων των αιώνων!Σέ ποιούς φανερώθηκες, Χριστέ;Στήν ταπείνωσι των ποιμένων. Η καλύτερη κεραία, που συλλαμβάνει τα ουράνια μηνύματα, είναι η ταπείνωσις.Γιατί ο άγγελος δεν ευαγγελίστηκε το μήνυμα των Χριστουγέννων στους τρανούς και μεγάλους της γής;Η υπερηφάνειά τους είναι πυκνή νέφωσις. Ούτε άγγελος δεν μπορεί να περάση από τα σύννεφα του εγωισμού και να μιλήση σε υπερφίαλα όντα. Ευαγγελίζεται τη σάρκωσι, τη γέννησι του Θεανθρώπου, σε απλές ψυχές.Ανακοινώνει στον κόσμο της απλότητας, της ταπεινώσεως και του καθήκοντος, το μοναδικό μήνυμα: «Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β΄ 10). Οι ποιμένες της Βηθλεέμ ήσαν αγραυλούντες. Αγρυπνούσαν, φύλαγαν καλά το κοπάδι τους. Ο κόσμος κοιμάται, ο Ουρανός ξαγρυπνά! Μεσάνυχτα έχει ο κόσμος…Διανυκτερεύει ο Θεός! Διανυκτερεύον φαρμακείο το σπήλαιο! Διανυκτερεύουν και οι άγγελοι! Διανυκτερεύουν οι ποιμένες! Σήμερα δυστυχώς οι χριστιανοί κοιμούνται, κι ο διάβολος με τα όργανά του ξαγρυπνούν…Πού θα βρούμε, σήμερα, το Χριστό;Στην ταπεινή μορφή που λαμβάνει. «Εν μορφή Θεού υπάρχων έλαβε δούλου μορφήν» (Φιλιπ. β΄ 6). Στην παιδικότητα. «Απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις» (Ματθ. ια΄ 25).Στό σχολείο του Χριστού δεν πηγαίνουν τύποι με διανοητική υπερπλασία, δηλαδή με υπερηφάνεια, ούτε τύποι με καθυστέρησι, δηλαδή προσκολλημένοι σε νεκρούς θρησκευτικούς τύπους. Φοιτούν όσοι έχουν φρόνημα ταπεινό. «Μακάριοι oι πτωχοί τώ πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε΄ 3).«Σημείο του Χριστού είναι η ταπεινοφροσύνη», λέει ο άγιος Αυγουστίνος.Πώς θα ανεβώ στο Χριστό;Όταν κατεβώ! Η ταπείνωσις είναι η ουράνια σκάλα. Κατέβηκε ο Θεός! «Εκένωσεν εαυτόν…» (Φιλιπ. β΄ 7).Κατάβασις του Θεού σημαίνει συγκατάβασις, όχι μετάβασις (τοπικά). Για τον Θεό Λόγο, η «σκάλα», η ταπείνωσις, είναι ουράνια. Για τον άνθρωπο η ταπείνωσις είναι σκάλα στα μέτρα του. Απλούστατα, ξέρει τα μέτρα του ο ταπεινός. Όσο πιό σύμμετρη είναι η σκάλα της ταπεινώσεως, τόσο πιό πολύ ελκύει ο άνθρωπος τη χάρι του Θεού, αφού «ταπεινοίς δίδωσι χαριν» (Ιακ. δ΄ 6).Τί θέλω σήμερα, Χριστέ;Θέλω την ημέρα της Γιορτής Σου, να σκύψω να Σε προσκυνήσω, να ασπαστώ τα θεία Σου σπάργανα, που τυλίχτηκες.Θέλω και κάτι ακόμα: Να με ντύσης με τα σπάργανα της ταπεινώσεως.Νά σκύβω βαθειά και να θάβω τον εγωισμό μου. Να σκύβω και να προσκυνώ τη γέννησί Σου χωρίς λογισμούς.Νά σκύβω υποχωρώντας στους συνανθρώπους μου. Να σκύβω και να τους διακονώ.Μάθε μας την ταπείνωσι Εσύ, που έκλινες Ουρανούς και κατέβης. Εσύ, που τυλίχτηκες τα σπάργανα της ανθρωπίνης φύσεως. Εσύ, που έκρυβες τη Θεότητά σου στη μορφή του δούλου. Εσύ, «ο Πράος και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια΄ 29).Πηγή: http://epanosifi.blogspot.com/2017/12/blog-post_728.html
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/