Προσευχητάρι >> Το Μικρό Απόδειπνο

Ο ΘΕΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ (αγίου Παϊσίου)–Μερικές φορές ξεκινάμε να κάνουμε μιά δουλειά και παρουσιάζονται ένα σωρό εμπόδια. Πως θα καταλάβουμε αν τα εμπόδια είναι από τον Θεό;-Νά εξετάσουμε αν φταίμε εμείς. Αν δεν φταίμε, το εμπόδιο θα είναι από τον Θεό για το καλό μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει κανείς να στενοχωριέται, αν δεν έγινε η δουλειά ή αν καθυστέρησε να τελειώση.Μιά φορά κατέβαινα βιαστικός από την Ιερά Μονή Στομίου, να πάω στην Κόνιτσα για μιά επείγουσα δουλειά. Σε ένα δύσκολο σημείο του δρόμου – Γολγοθά το έλεγα – συνάντησα έναν γνωστό του μοναστηριού, τον μπαρμπα-Αναστάση, με τρία ζώα φορτωμένα. Από την πολλή ανηφόρα είχαν αναποδογυρισθή τα σαμάρια τους και ένα ζώο ήταν κοντά στον γκρεμό και κόντευε να πέση κάτω. «Ο Θεός σ’ έστειλε, Πάτερ», μου είπε ο μπαρμπα-Αναστάσης.Τόν βοήθησα να τα ξεφορτώσουμε και να τα ξαναφορτώσουμε, τα βάλαμε και στον δρόμο και τον άφησα. Όταν προχώρησα αρκετά, έφθασα σε ένα σημείο όπου μόλις πρίν λίγο είχε γίνει κατολίσθηση σε μήκος τριακόσια μέτρα και είχε φαγωθή το μονοπάτι. Δένδρα και πέτρες είχαν κατεβή στο ποτάμι. Αν δεν καθυστερούσα, θα βρισκόμουν εκεί την ώρα ακριβώς που έγινε η κατολίσθηση. «Μπαρμπα-Αναστάση, είπα, μ᾿ έσωσες. Ο Θεός σ᾿ έστειλε».Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πως ενεργεί και ξέρει πως και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πως και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.Εγώ, όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, ήθελα να πάω στην έρημο· σκεφτόμουν να φύγω σε ένα ερημονήσι. Είχα συμφωνήσει μάλιστα με έναν βαρκάρη να έρθη να με πάη, αλλά τελικά δεν ήρθε. Ήταν οικονομία Θεού, γιατί ήμουν ακόμη άπειρος και θα πάθαινα μεγάλη ζημιά στο ερημονήσι· θα με αφάνιζαν οι δαίμονες. Αφού δεν μπόρεσα να πάω εκεί, στράφηκα πρός τα Κατουνάκια. Αγάπησα την έρημο των Κατουνακίων και προσευχόμουν και ετοιμαζόμουν να πάω εκεί. Ήθελα να ασκητέψω κοντά στον Γερο-Πέτρο (1), έναν πολύ πνευματικό Πατέρα. Μού συνέβη όμως ένα γεγονός που με ανάγκασε να πάω στην Κόνιτσα και όχι στα Κατουνάκια. Ένα βράδυ μετά το Απόδειπνο είχα αποσυρθή στο κελλί μου και προσευχόμουν ώς αργά. Κατά τις ένδεκα την νύχτα ξάπλωσα να ησυχάσω λίγο. Μιάμιση η ώρα ξύπνησα με το σήμαντρο της μονής που μας καλούσε στον Ναό. Έκανα να σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατο. Μιά αόρατη δύναμη με κρατούσε ακίνητο. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Έμεινα καθηλωμένος στο κρεββάτι μέχρι τις δώδεκα το μεσημέρι. Μπορούσα να προσεύχωμαι, να σκέφτωμαι, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ καθόλου.
Ενώ βρισκόμουν σ’ αυτήν την κατάσταση, είδα σαν σε τηλεόραση από την μιά μεριά τα Κατουνάκια και από την άλλη την Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Εγώ με λαχτάρα γύρισα τα μάτια μου πρός τα Κατουνάκια.
Μιά φωνή τότε – ήταν τής Παναγίας – μού είπε καθαρά: «Δέν θά πάς στά Κατουνάκια· θά πάς στήν Μονή Στομίου». «Παναγία μου, εγώ έρημο Σου ζητούσα και Εσύ με στέλνεις στον κόσμο;», είπα. Άκουσα ξανά την ίδια φωνή να μου λέη αυστηρά: «Θά πάς να συναντήσης το τάδε πρόσωπο, το οποίο θα σε βοηθήση πολύ». Αμέσως λύθηκα από εκείνο το αόρατο δέσιμο και πλημμύρισε η καρδιά μου από την θεία Χάρη.Μετά πήγα και το είπα στον Πνευματικό. «Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, μου είπε ο Πνευματικός. Μην κάνης όμως λόγο για το γεγονός. Πές πως για λόγους υγείας – έβγαζα αίμα εκείνη την εποχή – θα χρειασθή να βγής από το Όρος και πήγαινε». Άλλο ήθελα εγώ, αλλά ο Θεός είχε το σχέδιό Του. Σκέφθηκα ότι ήταν θέλημα Θεού να ανακαινίσω αυτό το μοναστήρι, και έτσι θα εκπληρωνόταν και ένα τάμα που είχα κάνει στην Παναγία, όταν υπηρετούσα στον στρατό, τότε με τον πόλεμο. «Παναγία μου, είχα πεί τότε, βοήθησέ με να γίνω καλόγερος και θα δουλέψω τρία χρόνια να Σου φτιάξω πάλι το καμένο Σου μοναστήρι».
 Όπως αποδείχθηκε όμως εκ των υστέρων, ο κύριος λόγος που η Παναγία με έστειλε εκεί ήταν, για να βοηθηθούν οι ογδόντα οικογένειες που είχαν γίνει προτεσταντικές να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία.Ο Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για το συμφέρον των πολλών. Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγούν από αυτό πολλά καλά. Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα. Το καλό με το κακό είναι ανακατεμένα· καλά θα ήταν να είναι χωρισμένα, αλλά μπαίνουν τα προσωπικά συμφέροντα και ανακατεύονται. Ο Θεός όμως και αυτό το μπερδεμένο το αξιοποιεί. Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται μόνον ό,τι μπορεί να βγή σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του. Μπορεί λ.χ. να επιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψη από έναν μεγαλύτερο.1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 64-73.από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β’, Πνευματική Αφύπνιση, εκδόσεις Ι. Ησυχ. άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκηςhellas-orthodoxy.blogspot

Πηγή: http://akrovolistishellas.blogspot.com/2018/02/blog-post_11.html

Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/