Πόσο σημαντική είναι τελικά η επικοινωνία με τα παιδιά;

Πολύ μεγάλη βοήθεια στην ορθή ανάπτυξη, στη σωστή πορεία και στην ψυχική ισορροπία των παιδιών, μπορεί να δώσει η επικοινωνία με τους γονείς. Στην εποχή μας όμως αυτό που το έχουν μεγάλη ανάγκη τα παιδιά, δυσ­τυχώς πολύ σπάνια το βρίσκουν. Οι γονείς είναι συνήθως πολύ απασχολημένοι και κουρασμένοι από τους εξαντλητικούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής και δεν βρίσκουν χρόνο για τα παιδιά ή καί, αν κάποτε βρούν, δεν έχουν το κουράγιο να ασχοληθούν μαζί τους.
Όμως τα παιδιά το θέλουν, το ζητούν, το έχουν ανάγκη. Και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε: δεν είναι είδος πολυτελείας, είναι είδος πρώτης ανάγκης για τα παιδιά η επικοινωνία με τους γονείς τους.
Τό φανερώνουν από την πρώτη αρχή της ζωής τους. Με πόση λαχτάρα απλώνουν τα μικρά τους χέρια τα βρέφη και ζητούν τη μητρική αγκαλιά! Με πόση ευ­­­χαρίστηση δέχονται τα χάδια της μητέρας και ακούν τα απλά λόγια και τα ­τραγούδια που τους λέει! Πόσο δείχνουν να χαίρονται και αυθόρμητα ξεσπούν σε γέλια, όταν τα παίρνει στα χέρια του ο πατέρας και παίζει μαζί τους! Και όταν λίγο ­μεγαλώσουν, όταν πιά έχουν μάθει να μιλούν, θέλουν να διηγούνται τις εν­­­τυπώσεις τους, να μιλούν για τα ­παιχνί­­δια τους, για τις εμπειρίες τους κατόπιν στο σχολείο, στις εκδρομές τους, για τα αστεία στις παρέες τους κ.λπ. Θέλουν να ακούν ­ιστορίες, να μαθαίνουν νέα, να συζητούν.
Στήν εφηβεία η ανάγκη για επικοινωνία είναι ακόμη πιό μεγάλη και πιό ση­μαντική, αν και πολλές φορές δεν θέλουν οι νέοι να το δείχνουν. Ο εγωισμός της ηλικίας τους εμποδίζει να φανερώνουν ότι έχουν ανάγκη τους γονείς. Όμως σε στιγμές ειλικρίνειας δεν διστάζουν να το ομολογήσουν. «Νομίζω πως μόνο ο πατέρας μου μπορεί να με καταλάβει, αλλά δεν μπορώ να συζητήσω μαζί του», έλεγε με πόνο ένας έφηβος. «Πάντα είναι βιαστικός. Μου απαντάει μ᾽ ένα ναί ή ένα όχι, και καταλαβαίνω ότι δεν έχει χρόνο και διάθεση για συζήτηση. Ο νούς του πάντα είναι κάπου αλλού, στις δουλειές του. Δε λέω, αυτός φέρνει τα χρήματα στο σπίτι. Έκανα κάποιες προσπάθειες να μιλήσουμε, αλλά απέτυχαν...». Και ένας άλλος: «Ο πατέρας μου είναι καλός άνθρωπος, αλλά όχι καλός πατέρας. Έχει τόσες δουλειές και απασχολήσεις, που δεν προλαβαίνουμε να τον δούμε». Φανερώνουν αυτά την ανάγκη των παιδιών για επικοινωνία με τους γονείς τους.
Θά διατυπώσουμε στη συνέχεια μερι­κές προτάσεις βοηθητικές για ανάπτυξη μιάς αποτελεσματικής επικοινωνίας με τα παιδιά μας.
Τό πρώτο είναι να αντιμετωπίσουμε υ­­­­­πεύθυνα και σοβαρά την ανάγκη των παιδιών για επικοινωνία. Να μη λογαριάσουμε τον κόπο που συνεπάγεται η ενασχόληση με τα προβλήματα, τις απορίες, τις αγωνίες των παιδιών μας. Η ­αγάπη ξεπερνά όλους τους κόπους. Πρέπει να μας συγκινεί το μεγαλείο ενός τέτοιου έργου. Να μην κοιτάμε τη δική μας άνεση. Δεν είναι λύση να δίνουμε μιά τηλεόραση ή έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή να ασχολούνται τα παιδιά, για να μας αφήνουν ήσυχους. Δεν μπορούμε να ­ησυχάζουμε, όταν τα παιδιά είναι κολλημένα σε κάποια οθόνη, χάνουν τις ώρες τους εκεί και τρέφονται συχνά με τα άθλια υποπροϊ­­­­όντα του ηλεκτρονικού υποκόσμου.
Στήν επικοινωνία μας με τα παιδιά δεν πρέπει να είμαστε βιαστικοί. Πολλές φο­ρές τα παιδιά θέλουν να πούν κάτι βα­θύτερο που τα ­απασχολεί, αλλά διστάζουν. Είναι βοηθητικό να ­δημιουργήσουμε πρώ­τα μιά ατμόσφαιρα που να ειρηνεύει την ψυχή τους, ένα κλίμα εμπιστοσύνης, να αντιληφθούν ότι τα ­αντιμετωπίζουμε με πολλή σοβαρότητα, χωρίς βιασύνη, ότι έχουμε διάθεση να τα ­ακούσουμε. Διαφορετικά, κλείνονται στον εαυτό τους και με πόνο βαθύ και απογοήτευση διαπιστώνουν: «Δέν γίνεται τίποτε. Δεν μπορείς να μιλήσεις στο μπαμπά. Δεν δείχνει εμπιστοσύνη. Όλο μας υποπτεύεται, μας αμφισβητεί. Ειρωνεύεται, είναι πάντα ελεγκτικός και απορριπτικός. Δεν γίνεται. Είναι αδύνατο να συζητήσεις μαζί του. Μπορεί να είναι πολύ καλός στη δουλειά του. Δεν μας στερεί τίποτε. Κοντά του τα έχουμε όλα. Όχι όμως εκείνον...».
Είναι ανάγκη να σπουδάζουμε τον κόσμο των παιδιών, να τον καταλαβαίνουμε, να μαθαίνουμε τη γλώσσα τους για να επικοινωνούμε. Δεν μπορεί να λένε τα παιδιά, αυτό που κάποια μαθήτρια του Γυμνασίου έλεγε με πόνο: «Οι γονείς δεν με καταλαβαίνουν. Η γάτα μου με καταλαβαίνει καλύτερα. Και γιʼ αυτό στη γάτα μου τα λέω. Και εκείνη, όταν είμαι λυπημένη, έρχεται και μου γλείφει το χέρι. Και όταν είμαι χαρούμενη, κάνει παιχνίδια γύρω μου»!
Στήν επικοινωνία με τα παιδιά ­πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Είναι μεγάλη η δύναμη της αλήθειας στην αγωγή τους. Μπορεί να μας ρωτούν για λεπτά ζητήματα, να έχουν δύσκολες θεολογικές απορίες. Δεν είναι σωστό να τα αποφεύγουμε ή να τα αντιμετωπίζουμε πρόχειρα, βιαστικά και με επιπολαιότητα. Δεν μπορούμε να λέμε στο μικρό παιδί: «Άν δεν κάνεις την προσευχή σου, ο Χριστός και ο άγγελός σου δεν θα έλθουν στο πλευρό σου», διότι αυτό δεν είναι αληθινό. Είναι καλύτερο να πούμε: «Ο Χριστός και ο άγγελός σου πάντα κοντά σου στέκονται και είναι πολύ ωραίο να μάθεις να τους μιλάς».
Μή λησμονούμε και κάτι ακόμη· με τα παιδιά κάποτε μπορούμε να επικοινωνούμε χωρίς λόγια. Όπως ένας πατέρας που η κόρη του, στα χρόνια της εφηβείας, έκανε τα λάθη της ηλικίας, και κανείς απʼ όσους ήθελαν σωστά να τη συμβουλεύσουν, δεν τα κατάφερνε. Συγκλονίσθηκε όμως εκείνη, όταν κάποτε την πήρε ο πατέρας, κάθισε κοντά της, δεν της είπε τίποτε και μόνο έκλαιγε. Και ένας άσωτος νέος ομολογούσε μετά την επιστροφή του ότι εκείνο που τον συγκλόνιζε πιό πολύ στα χρόνια της αποστασίας του ήταν το βλέμμα του πατέρα, καθώς τον περίμενε πονεμένος, υπομονητικός και αμίλητος, να του ανοίξει την πόρτα, όταν εκείνος επέστρεφε αργά τη νύχτα από τα αμαρτωλά ξενύχτια του.
Κάποτε τα δάκρυα και η σιωπή μιλούν πιό πολύ από τα λόγια. Γιατί αυτά εκφράζουν μιά αγάπη πιό αληθινή, και όλοι μας, και πιό πολύ τα παιδιά μας, έχουμε ανάγκη από αυτή την αγάπη που μετακινεί βουνά και αλλάζει τις καρδιές των ανθρώπων.

Πηγή: osotir.org

https://orthodoxopaidi.blogspot.com/2016/09/blog-post_10.html

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη Παλαιότερη

Recent in Technology