Έρχονται γονείς και ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να
σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ εσείς τι κάνατε, ή τι
κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου
απαντούν, σχεδόν, στερεότυπα, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, γιατί
ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, γιατί ήταν έφηβοι! Έ! Επόμενο ήταν.... Αφού
αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η
ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας, ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα,
θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν
το ζυμάρι….”“Νά
πως συμβούλευε τους γονείς για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών: «Δέν
πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά το σατανά που πολεμά τα παιδιά
σας. Να τους λέτε λίγα λόγια και να κάνετε πολλή προσευχή.Η
προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό
χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. Η
σωτηρία του παιδιού σας περνάει μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας. Ο
αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει
εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη. Αν θέλεις μπορείς να αγιάσεις
και μέσα στην Ομόνοια».Άν τίποτε σχεδόν δεν διορθώνεται στην κοινωνία
από γενιά σε γενιά, είναι διότι οι γονείς δίνουν λανθασμένη αγωγή στα
παιδιά. Τους τρέφουν την κενοδοξία από την πρώτη στιγμή, με τα
καλοπιάσματα και τους επαίνους. Έτσι, το παιδί γίνεται ένας εγωιστικό
και απροσάρμοστο άτομο.Πηγή https://paraklisi.blogspot.gr/2018/02/blog-post_613.html