Μαρτυρία
Δ. Σ.:«Συνάντησα τον γέροντα Παίσιο για πρώτη φορά πρίν από περίπου 35
χρόνια, μαζί με το φίλο μου Κ. Κ. Ήταν μετά τις εξετάσεις για το
Πανεπιστήμιο. Είπαμε να ξεκουραστούμε με μιά επίσκεψη στο Άγιον Όρος. Ένα
απόγευμα, ξεκινήσαμε από το.. Κουτλουμούσι για το Κελλί του Γέροντα μέσα
στην καταπράσινη φύση. Ο πορτάρης του Μοναστηριού μας είπε ότι δύσκολα
θα τον δούμε, γιατί τέτοια ώρα ο Γέροντας αναπαύεται. Συναντήσαμε και
κάποιον ακόμη στο δρόμο κι αυτός είχε την ίδια άποψη, ότι η ώρα που
διαλέξαμε δεν ήταν και η καλύτερη για να δούμε τον γέροντα Παίσιο.
Φτάσαμε στο Κελλί του και πράγματι δεν υπήρχε ψυχή και η πόρτα της αυλής
κλειστή.Τραβήξαμε το σχοινί που χτυπούσε ένα καμπανάκι–κουδούνι στο
Κελλί και ώ! με έκπληξη φάνηκε ο Γέροντας από πάνω, με το γλυκό χαμόγελο
και μας άνοιξε.»Καθήσαμε στην αυλή στα κούτσουρα και ο Γέροντας έφερε
ένα κουτί με λουκούμια και μας κέρασε. Μας μίλησε για λίγο, αστειεύτηκε
μαζί μας κι εμείς τον ρωτήσαμε κάτι, από αυτά τα πολλά πούακούγονταν γι᾽
αυτόν.― Γέροντα, είναι αλήθεια ότι έρχεται ένα φίδι και σου κάνει
παρέα;― Μιά ψωρόγατα έρχεται πεινασμένη, γιατί θέλει φαί, είπε ο
Γέροντας με πολύ χαμόγελο.»Κι αφού είδε πως δεν είχαμε σκοπό να φύγουμε,
μας πρόσφερε ένα–δύο λουκούμια ακόμη, λέγοντας πως δεν έχουμε ζάχαρο,
και στη συνέχεια μας λέει:― Άντε τώρα. Και καταλάβαμε πως ήρθε η ώρα να
τον αφήσουμε, μιά και είχε σίγουρα πολύ πιό σοβαρά πράγματα να
κάνη.Ξανασυνάντησα τον Γέροντα μετά από μερικά χρόνια πάλι στο Κελλί
του, με άλλους τρείς φίλους και μιά φορά στη Δάφνη, ενώ περίμενε να πάρη
το καραβάκι για την Ουρανούπολη.»Τά χρόνια πέρασαν, η ευλογία του Θεού
ήταν άφθονη πάντα, έστω κι αν δεν το καταλάβαινα, γνώρισα την Ζ. Τ.,
κάναμε οικογένεια και έχουμε δύο κόρες.«Ήξερα ότι ο γέροντας Παίσιος
έμενε στο Μοναστήρι της Σουρωτής όταν έβγαινε και τελικά εκεί κοιμήθηκε
και εκεί είναι ο τάφος του. Δεν πήγαμε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια στην
Σουρωτή, αν και απέχει είκοσι λεπτά από το σπίτι μας.»Μετά το Φλεβάρη
του 2012, η Ζ. άρχισε να έχη κάποια περίεργα συμπτώματα που την
ανησύχησαν. Βγήκαν και δύο–τρία εξογκώματα στο δέρμα. Εξετάσεις, γιατροί
κι άλλες εξετάσεις κι άλλοι γιατροί. Όλα φυσιολογικά. Τελικά πήγαμε
στον χειρουργό, για να βγούν τα περίεργα εξογκώματα.Ο χειρουργός είναι
καθησυχαστικός, “99% δεν είναι τίποτα”, αλλά μετά την μικροεπέμβαση,
μάλλον άλλαξε γνώμη και είπε “θά δούμε την βιοψία”.»Περιμένοντας τα
αποτελέσματα της βιοψίας, χρειάστηκε να κάνη και η μικρή μας Α., δέκα
χρονών τότε, εγχείρηση σκωληκοειδίτιδος, οπότε χρειάστηκε και η Ζ. να
μείνη δύο βράδια μαζί της στην Κλινική.Δυστυχώς, τα συμπτώματα ήταν όλο
και πιό έντονα και καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά. Εγώ, ήρεμος και
σίγουρος με τις μέχρι τότε διαβεβαιώσεις και γιατί το κακό είναι μακρυά
από μας και δεν μπορεί να μας πλησιάση.»Ζητώντας πληροφορίες για τα
αποτελέσματα της βιοψίας από το τηλέφωνο, το εργαστήριο με παρέπεμπε
στον χειρουργό και ο χειρουργός δεν μου έλεγε. Εδώ, άρχισα να
καταλαβαίνω πως κάτι γίνεται, αλλά πάντα αισιόδοξος.Μέ τα πολλά, αφού
παρακάλεσα τον χειρουργό να μου πή από το τηλέφωνο τι γίνεται, μου είπε,
αφού τον διαβεβαίωσα ότι δεν θα πώ τίποτα στη Ζ. και θα της το πή ο
ίδιος, αφού της εξηγήση την περίπτωση. Λέμφωμα– Β κύτταρα, ήταν η
διάγνωση.»Τό βράδυ, ως σύγχρονος άνθρωπος, και ενώ η Ζ. ήταν στην
Κλινική με την μικρή, κατέφυγα στον σύγχρονο παντογνώστη το Internet –
Google. Βλέποντας τι είναι αυτή η μορφή καρκίνου, Λέμφωμα – Β κύτταρα,
άρχισε να φεύγη η γή κάτω από τα πόδια μου. Ξαφνικά, όλα μοιάζουν να
καταρρέουν, το αύριο δεν έχει πιά νόημα ή καλύτερα τίποτα δεν έχει πιά
νόημα.»Στίς επόμενες δύο–τρείς μέρες που ήταν Σαββατοκύριακο, προσπάθησα
να βρώ τι πρέπει να κάνουμε, ρωτώντας φίλους που είχαν περάσει κάποια
αντίστοιχη ψυχρολουσία. Δείξαμε τα αποτελέσματα σε φίλο, καλό ογκολόγο,
και με ηρεμία μας παρέπεμψε στην ειδική αιματολογική Κλινική στο
νοσοκομείο “Παπανικολάου”.»Έστειλα επίσης τα αποτελέσματα σε φίλη γιατρό
στην Αμερική, και η απάντηση ήταν ότι είναι πολύ επιθετική μορφή,
πρέπει να αρχίση χημειοθεραπείες χτές, όχι αύριο, και αυτή η
επιθετικότητα μπορεί να θεραπευθή. Τελικά, κλείστηκε ένα ραντεβού σε
εξειδικευμένη Κλινική του νοσοκομείου “Παπανικολάου” για την ερχόμενη
Δευτέρα.»Τώρα πιά η Ζ. ήξερε τι είχε και ότι έπρεπε να ακολουθήση
χημειοθεραπεία. Μου ζήτησε την Κυριακή το απόγευμα να πάμε στο Μοναστήρι
της Σουρωτής να προσκυνήση τον γέροντα Παίσιο.Όλα αυτά τα χρόνια δεν
είχαμε πάει ποτέ. Όπως πάντα, υπήρχε ουρά των ανθρώπων που περίμεναν να
προσκυνήσουν στον τάφο του Γέροντα. Μπήκαμε στην σειρά με ευλάβεια και η
Ζ. έσκυψε και προσκύνησε κι έμεινε για λίγο ακουμπώντας το κεφάλι της
στο μάρμαρο με το ποίημα.»Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια μου λέει:
“Ανασαίνει, ακούγεται, ο τάφος έχει ζωή· πήγαινε να δής κι εσύ”. Πήγα
και προσκύνησα κι εγώ, φυσικά και δεν άκουσα τίποτα από τον τάφο.»Πήγαμε
πρός τον ναό του Αγίου Αρσενίου, και αφού ηρέμησε η Ζ., την ρώτησα τι
έγινε. “Ήταν σαν μιά γλυκιά ζεστή πνοή, που πήρε από τα σωθικά μου τον
τρόμο, ένα χέρι πήρε από το στήθος μου όλη την αναταραχή, ηρέμησα και
μιά φωνή, μου είπε: ‘Άντε τώρα, πήγαινε’.Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου η
εικόνα, όπως τότε που μας “έδιωξε” με το πιό γλυκό τρόπο από την αυλή
του λέγοντας: “Άντε τώρα”…»Η Ζ. ένοιωθε μιά απέραντη γαλήνη και χαρά για
όλους γύρω της, ενώ ένοιωθε την χάρη να την πλημμυρίζη. Από τότε η Ζ.
ηρέμησε και ίσως και τα συμπτώματα να υποχώρησαν. Την Δευτέρα πήγαμε στο
ραντεβού στο Νοσοκομείο. Η γιατρός εξήγησε στη Ζ. τι έχει και τι έπρεπε
να κάνη. Τι παρενέργειες μπορεί να έχη κ.λ.π. »Πρίν να ξεκινήση όμως
τις θεραπείες, θα πρέπη να γίνη μία αξονική, για να δούμε που αλλού
υπάρχουν “εστίες” μέσα στο σώμα και μιά επιβεβαίωση από το εργαστήριο
του Νοσοκομείου των αποτελεσμάτων της πρώτης βιοψίας.Η δεύτερη βιοψία
συμφώνησε με την πρώτη και επιβεβαίωσε ότι είναι πράγματι. Η Ζ. έκανε
την αξονική και περιμέναμε τα αποτελέσματα. Πήγαμε μαζί να τα πάρουμε
ένα απόγευμα με το αυτοκίνητο.»Μού ζήτησε να μπώ να πάρω εγώ τα
αποτελέσματα, γιατί δεν μπορούσε να περιμένη. Ζήτησα τα αποτελέσματα από
την υποδοχή – reception, θα έπρεπε να ήταν έτοιμα. »Έψαξε η κοπέλλα,
δεν τα βρήκε, ρώτησε χαμηλόφωνα κάτι στην άλλη κοπέλλα, κάτι ψιθύρισαν
και μου είπαν, “ποιός είστε, η γιατρός τα έχει και θέλει να σας δή”.»Τό
σκηνικό το έχω ξαναδεί και στην βιοψία και στον χειρουργό, όλοι θέλουν
να σου το πούν με κάθε σοβαρότητα για να το καταλάβης καλά. Πήγα,
λοιπόν, στο γραφείο της γιατρού που θα εξέταζε την αξονική και θα έγραφε
την γνωμάτευση. ― Θα ήθελα να πάρω τα αποτελέσματα της Ζ.Τ., είπα. ― Ά,
μάλιστα, λέει η γιατρός. Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι συμπτώματα έχει,
γιατί κάνατε αξονική; Άρχισε να ανεβαίνη το αίμα μου στο κεφάλι, τι
γίνεται πάλι, τι θέλει να μάθη; ― Βλέπω, μου λέει, έχετε διάγνωση και
παραπεμπτικό από το νοσοκομείο “Παπανικολάου”, η Κλινική είναι κέντρο
αναφοράς γι᾽ αυτού του είδους τις παθήσεις, αλλά …Δέν άντεξα άλλο.―
Γιατρέ, πείτε μου σας παρακαλώ, τι είδατε στην εξέταση, ή έχει παντού ή
δεν βρήκατε τίποτα. Γιατί με ρωτάτε; ― Ναί, μου λέει, προσπάθησα και
εξέτασα με μεγάλη προσοχή την αξονική, αλλά δεν φαίνεται τίποτα. ― Σας
παρακαλώ, να την φωνάξω από το αυτοκίνητο να της το πήτε η ίδια. »Η Ζ.
εξήγησε στην γιατρό το ιστορικό και εκείνη της είπε, “μακάρι όλοι οι
ασθενείς μου να είχαν τέτοια αποτελέσματα”. Αυτό ήταν και η επιβεβαίωση
πως ο Γέροντας έδωσε τη λύση.»Δείξαμε τα αποτελέσματα και σε ογκολόγο
φίλο καλό και το βρήκε πολύ περίεργο να μην υπάρχη τίποτα. »Τελικά η Ζ.
ακολούθησε την χημειοθεραπεία, όπως ζήτησαν οι θεράποντες· κανείς
γιατρός άλλωστε δεν θα έπαιρνε ευθύνη να πή ότι δεν χρειάζεται θεραπεία,
έχοντας διπλά επιβεβαιωμένη βιοψία ότι πρόκειται για τέτοιο καρκίνο που
χαρακτηρίζεται πολύ επιθετικός.»Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από τότε
και η Ζ. είναι καλά. Μόνο που η ζωή μας πιά δεν είναι ίδια. Ο γέροντας
Παίσιος είναι πιά μαζί μας. Ο κόσμος είναι πιό όμορφος γύρω μας. Η
ευλογία μας λούζει, αρκεί να το ζητήσουμε. »Όπως λέει κι ο φίλος μας ο
Κώστας, “άν σε σφραγίση το θαύμα, δεν μπορείς να γυρίσης πίσω”. Ξέρεις
πιά, ότι οι αισθήσεις δεν είναι μόνο πέντε, αλλά όλα μπορούν να γίνουν
με πίστη.»Έγραψα αυτά που ζήσαμε, για να τα μοιραστώ με αυτούς που
μπορεί και να καταλάβουν κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να πείσω κάποιον να
πιστέψη. Δεν είναι κάν η αξονική εξέταση απόδειξη του θαύματος. Μπορεί
και να έχη συμβεί και σε άλλους. Εγώ ξέρω ότι ο γέροντας Παίσιος μίλησε
στη Ζ. και της πήρε το πρόβλημα, γιατί έτσι μας μιλούσε όταν τον
συναντούσαμε στο Κελλί του. Γιατί έτσι έδινε κουράγιο και λύσεις στους
ανθρώπους που του ζητούσαν την βοήθειά του».ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ
ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣΣΥΝΔΕΣΜΟΣ:
Πηγή 1: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Πηγή 2:το «σπιτάκι της Μέλιας»