Από την σοφία του γέροντα Γρηγορίου

  π. Διονύσιος Ταμπάκης…Η ΩΡΑ ΕΙΧΕ περάσει και ανέτειλε μπροστά μας η Ιερά Μονή του Δοχειαρίου με τον επιβλητικό πέτρινο Πυργίσκο της και τα πολύχρωμα οικοδομήματά της, μοιάζοντας ως λειμών του Παραδείσου. Αφού κατέβηκε η σιδερόπορτα του πλοιαρίου..
αμέσως ασυγκράτητοι και κάνοντας τον Σταυρό μας πατήσαμε στα ιερά χώματα του Αγιωνύμου Όρους.Απέναντί μας ακριβώς και καθισμένος σε ένα πρόχειρο τσιμεντένιο πεζούλι καθόταν ατάραχος και με ζωηρό βλέμμα ο Ηγούμενος της Μονής, ο π. Γρηγόριος, ακραιφνές δείγμα Ορθοδόξου ήθους και βιώματος. Δεν τον αναγνωρίσαμε, νομίζοντάς τον ως ένα απλό γερασμένο Μοναχό. Δίπλα του είχαν πρό ώρας μαζευτεί πολλοί προσκυνητές διαφόρων ηλικιών αλλά και 6-7 μικρόσωμα σκυλάκια που ως δορυφόροι περιφερόντουσαν με αγάπη γύρω από τον Γέροντα. Τόν χαιρετίσαμε λέγοντάς του το αρμόδιο Ευλογείτε (αυτός είναι ο καθιερωμένος ασπασμός στο Όρος) απαντώντας μας, «ο Κύριος».-Ξέρετε Γέροντα που είναι ο Ηγούμενος;-Τί να το κάνετε αυτό το στραβόξυλο; Μακριά από αυτόν, εννοώντας τον εαυτό του. Μετά κι από άλλα ωραία και έξυπνα που μας ανέφερε με τη γνωστή του νεανική ζωηράδα, έστω και υπερεβδημοκοντούτης, ήρθε ένα νέο καλογεράκι και πιάνοντάς τον από το χέρι, έχοντας το άλλο στην μαγκούρα, πήρε ν’ ανεβαίνει από το λιθόστρωτο καλντερίμι πρός την πύλη της Μονής, ακολουθούμενος από τα ήρεμα σκυλάκια που ’μοιάζαν πιότερο με αλεπούδες. -Γέροντα, θα μας πείτε κάτι πνευματικό; Πως θα γνωρίσουμε τον Θεό;-Καί εμένα βρήκατε να ρωτήσετε;Τά πράγματα είναι πολύ απλά, μέσα από την τήρηση των εντολών του Χριστού έρχεται η Θεογνωσία, δεν είναι προϊόν γνώσης ή μαθητείας σε κάποιο Πανεπιστήμιο, αλλά πνευματικού βιώματος.-Γιά την ευχή τι έχετε να μας πείτε;-Πρίν την ευχή καλό θα είναι, όπως λένε και οι Πατέρες, να γίνει αναπνοή μας το «Ιησού Χριστέ». Έτσι, ζεσταίνεται η καρδιά μας και παίρνει μπροστά η ευχή και όλη η προσευχή. Αποσταμένος και με πέντε σοβαρές ασθένειες παράλληλα πάνω του στάθηκε στη μέση του λίθινου ανηφόρου και με βλέμμα σοβαρό αποξεχνώντας για λίγο το απαραίτητο χιούμορ, μας είπε:-Θεμέλιο όμως της προσευχής είναι η αγάπη. Δίχως αγάπη,τσάμπα και η προσευχή και τα πάντα. Πρέπει να αγαπάει ο Χριστιανός όλη την κτίση ακόμη και το χώμα που πατά «καί τον χούν αυτής οικτειρήσουσι»(Ψάλμ. 101,15) κατά πως λέει ο ψαλμωδός. Πρέπει να πλατυνθεί η καρδιά μας και να χωρέσει εντός της όλο το σύμπαν. Όμως την αγάπη αυτή δεν την αγοράζεις από το Σούπερ Μάρκετ. Τη χαρίζει μονάχα και αποκλειστικά ο Χριστός. Άς προσευχόμαστε, λοιπόν, συνέχεια στον Κύριό μας να μας δωρίζει ετούτη την αγάπη.
Ένα μικρό σκυλάκι τώρα είχε πηδήξει στα χέρια του, ο Ντάνυ, και περνώντας από την τσέπη του μία μικρή ξύλινη χτένα άρχιζε να το χτενίζει απαλλάσσοντάς του από διάφορες χωματόπετρες και ζωύφια, που είχαν κολλήσει στο τρίχωμά του.-Αγάπη για όλη την κτίση, ορατή και αόρατη, λογική και άλογη… πέρα όμως από συμπάθειες ή αντιπάθειες. Καμία αρετή δεν πρέπει να έχει όρια. Ενώ η ανθρώπινη αγάπη με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές της κάποτε αποκάμνει και εξαντλείται. Χωρίς αληθινή αγάπη δεν γνωρίζεις Τον Θεόν. Έβαλε την χτένα πάλι στη ρασότσεπη και τότε μας λέει:-Μία όψη της Αγάπης είναι κι η υπομονή. Μέσα στην υπομονή κρύβεται και η ταπείνωση. Ωστόσο, η υπομονή πρέπει να γίνεται ευχαριστιακά και όχι αναγκαστικά κι από αγγαρεία.Γιά να τα κάμεις όμως όλα αυτά πράξη, πρέπει να προχωράς με την καρδιά σου και όχι με την ανθρώπινη λογική. Γι’ αυτό και η Βασιλεία Του Θεού δουλεύεται με την καρδιά και όχι με την εξυπνάδα. Άς αφήσουμε λοιπόν την ψυχή μας ελεύθερη και μη τη δεσμεύουμε με την ξερή λογική. Η καρδιά, αν αφεθεί στις αύρες του Αγίου Πνεύματος, μεγαλουργεί. Δεν μπορεί ο Χριστιανός να είναι λογικός αν δεν είναι και λίγο τρελός. Η ελεύθερη καρδιά ανεβαίνει στον Ουρανό και χτυπά κάθε ώρα την πόρτα του Θεού. Όχι μονάχα ο Χριστός να μας χτυπά τη θύρα της ψυχής μας, όπως λέγει η Αποκάλυψη, αλλά εμείς περισσότερο να χτυπάμε. Εμείς πάντα έξω από την πόρτα του Χριστού, όχι ο Χριστός έξω από τη δική μας, καταλάβατε;Πιό πάνω τώρα δούλευαν στην πέτρα κάτι μικροκαλογέρια εργαζόμενα στη λιθόστρωση του δρομίσκου, που έβγαζε στην πύλη της Μονής. Βλέποντας ο Γέροντας τους ευδιάθετους, με μία ενδόμυχη ικανοποίηση, στράφηκε πάλι σε ’μας. Η πρώτη εντολή στον Παράδεισο ήταν η εργασία:«εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» (Γέν β΄,15).Μέ την εργασία ταπεινώνεται και ο εγωισμός και το κορμί.Αυτοί είναι οι δυό πόλοι που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο και τον πηγαίνουν στην κόλαση. Ο εγωισμός και τα πάθη της σάρκας.Όμως και αυτό το σώμα αν το δουλέψεις σωστά μπορεί να σε οδηγήσει στον Παράδεισο.Μαζί με το κορμί μας μετανοούμε. Γι’ αυτό και οι Δαίμονες δεν μπορούν να μετανοήσουν, διότι δεν έχουν σώμα. Εμείς οι άνθρωποι πέφτουμε συνεχώς σε σαρκικά αμαρτήματα, βλέπουμε κατόπιν τα χάλια μας καί, θέλοντας ή μή, ταπεινωνόμαστε και μετανοούμε. Άς έχουμε, λοιπόν, καλή φώτιση και καλή μετάνοια!Άντε πηγαίνετε τώρα στον Αρχοντάρη να σας τακτοποιήσει και να πάω και ’γώ στο κελλάκι μου ν’ αναπαυθώ στη γωνιά μου…AΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣΕκδόσεις «ΑΘΩΣ»Πηγή https://paraklisi.blogspot.com/2018/10/blog-post_487.html

Πηγή: https://hristospanagia3.blogspot.com/2018/11/blog-post_19.html
Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη Παλαιότερη

Recent in Technology