2η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω «Ἀνθρωπισμός»

 
2η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω, Ματθ κε’ 31-46, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἄθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ….
ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 113 – 115).
τὸ ἔστειλε στὸ «σπιτὰκι» ὁ κ.Ἰωάννης Παναγιωτόπουλος
Εἶναι καί αὐτός ἕνα ἀπό τά κριτήρια πού θά βαρύνῃ στήν ἀπόφασι τοῦ Θεοῦ γιά τήν τελική θέσι πού θά πάρη κάθε πιστός μεταθανατίως. Ἡ φιλάνθρωπος προσοχή τοῦ καθενός μας ἔναντι τοῦ ὁποιουδήποτε καί ὁπουδήποτε πάσχοντος καί ἡ πνευματική καί ὑλική προσφορά του λέγεται ἀνθρωπισμός, μιά ἠθική πρᾶξι χωρίς καμμιά ἰδιοτέλεια χάριν τοῦ ἀναξιοπαθοῦντος πλησίον μας. Καί παλαιότερα καί κατά τούς χρόνους μας κινήσεις ἤ φιλανθρωπικά Σωματεῖα καί ἄτομα μεμονωμένα ἐκδηλώνοντα τή συμπάθειά τους, εὐεργετοῦν καί ἀνακουφίζουν τή δυστυχία τοῦ ἀδελφοῦ, τοῦ κάθε ἐμπεριστάτου.

Αὐτό εἶναι εὐλογημένο ἀπό τό Θεό ἔργο. Τή φιλάνθρωπη αὐτή πρᾶξι ὁ Χριστιανικός ἀνθρωπισμός τή θέλει ἀφ’ ἑνός μέν νά μή στηρίζεται ἁπλῶς ἐπί τοῦ συμπαθητικοῦ συναισθήματος, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά εἶναι μιά αὐθόρμητος χαρούμενη ἐκδήλωσι ἀδελφική στηριγμένη στήν ἀγάπη, τήν εὐαγγελική ἀγάπη, χωρίς κανένα προσωπικό ἀντίκρυσμα. Νά γίνεται, δηλαδή, συνδυασμός τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγαπώσης καρδίας, χωρίς τυμπανοκρουσίες καί σάλπιγγες ἐπάνω σέ ἕνα χριστιανικό καθῆκον.

Ἔπειτα ὁ χριστιανικός ἀνθρωπισμός δέν κάνει διακρίσεις ἄν οἱ εὐεργετούμενοι εἶναι, ἤ ὑπῆρξαν, ἐχθροί, ἤ φίλοι, ἤ τῆς αὐτῆς Φυλῆς, γλώσσης ἤ θρησκεύματος. Ἔχει παντοῦ τή θέσι του γιατί ὁ ἀνθρώπινος πόνος εἶναι κοινό κληροδότημα διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὁ κοσμικός ἀνθρωπισμός πού στηρίζεται περισσότερο στήν ὕπαρξι τοῦ ἐνστίκτου πού λέγεται οἶκτος καί ἐπιδιώκει ἄγραν κοινωνικῆς προβολῆς καί ἐπαίνων, δέν ἔχει τήν ἠθική ἀξία τῆς χριστιανικῆς καλωσύνης καί εὐποιίας πού ἐκδηλοῦται ἀθόρυβα καί κατά μυστικόν τρόπο πού κατασφαλίζει καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ εὐεργετουμένου. Τό μάτι καί τό αὐτί τοῦ Θεοῦ καί βλέπει καί ἀκούει ὥστε νά σταθμίζουν καί τό βαθμό τῆς φιλανθρώπου διαθέσεως καί τό ποιόν τῶν ἐλατηρίων πού βαθμολογεί τήν ἀξία τῆς πίστεως πού ἐκδηλοῦται μέ τήν ἐνεργό ἀγάπη.

Τόν κοσμικό ἀνθρωπισμό, εἴπαμε, μιᾶς πιεστικῆς ἐσωτερικῆς καί συναισθηματικῆς παρωθήσεως πρός εὐποιίαν ὑπέρ τοῦ ἐμπεριστάτου ὁ Χριστιανισμός μέ τή δική του θέσι ἔντυσε καί ἐξηγίασε μέ τήν ἀγάπη του, ἡ ὁποία καί ὁμιλεῖ μέ τήν καρδιά καί τή γλῶσσα τῆς ἀδελφοσύνης, ἡ δέ φιλάνθρωπη πρᾶξις ἔρχεται ὡς φωνή τῆς συνειδήσεως πρός ἐπιτέλεσιν καθήκοντος. Καί τό καθῆκον, ενεργοποιούμενο, δίνει ἄμεσα τή χαρά σάν ἀντίκρυσμα, σάν παιδί τῆς ἀρετῆς, πρᾶγμα πού ὁ κοσμικός ἀνθρωπισμός στερεῖται γιατί τό παίρνει μέ δημοσίους ἐπαίνους γιά νά ἱκανοποιῆται ἁπλῶς ἡ ἀνθρωπίνη ματαιότης καί ἀλαζονεία. Αἱ κατ’ αὐτόν τόν τρόπον φιλάνθρωποι πράξεις, μπορεῖ, καί ἔτσι εἶναι, νά θεραπεύουν μιά κάποια κοινωνικήν ἀνάγκη, ὅμως ὡς βαθυτέρου εἴδους ἐλεημοσύνη στεροῦνται τοῦ ἠθικοῦ μεγαλείου τῆς ἄνευ κωδωνοκρουσιῶν ἐνεργοῦ καί ἐμπράκτου πού γίνεται ἐν τῷ κρυπτῷ. Καί εἶναι ἐνδεικτική ἡ εὐαγγελική παράγραφος Ματθ. στ’ 1 – 4, τοῦ πῶς πρέπει νά γίνεται μιά φιλάνθρωπη πρᾶξι, ὡς χριστιανική. Χωρίς κανείς νά ἀναλαμβάνῃ τήν εὐθύνη ὅτι καί οἱ κοσμικῶς σκεπτόμενοι ἄνθρωποι θ’ ἀποκλεισθοῦν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, στήν κρίσι τοῦ Ὁποίου καί εὑρίσκονται, ὅμως στή σύγκρισι πού γίνεται μεταξύ κοσμικοῦ, φιλοσοφικοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί Χριστιανικοῦ, διακρίνεται ἡ ὑπεροχή.

Δέν ἀποκλείεται, ἐξ ἄλλου, ἡ φιλάνθρωπη πρᾶξι τῶν ὀπαδῶν τοῦ κοσμικοῦ ἀνθρωπισμοῦ νά τροφοδοτῇ καί ἀνθρωπίνας ἀτελείας καί νά δίνῃ ὑλικό καί ἀφορμή πρός καύχησιν, ὅπως προείπαμε , ὥστε καί αὐτή ἄν καί φιλάνθρωπη, νά ζημιώνῃ ἠθικά τόν φιλάνθρωπο ἔστω καί ἄν κοινωνικά ὠφελῇ. «Ἂν δέν ἤμουν ἐγώ, θά πέθαινε ἀπό τήν πεῖνα! Ἂν δέν μεσολαβοῦσα ἐγώ, θά σάπιζε στή φυλακή! Ἂν δέν τόν μάζευα ἐγώ, θά πέθαινε στό πεζοδρόμιο». κοκ. Μιά Ἀμερικανική ὀργάνωσι Προτεσταντῶν ὁσάκις ἐμοίραζε σέ φτωχογειτονιές τά ἀποφόρια τῶν πλουσίων – καί ἐκεῖνα ἀθλίας καταστάσεως – ἔπαιζε θέατρο στήνοντας στόν τοῖχο τούς φτωχούς πού ἐδέχοντο τά «τσόλια» της πρός λῆψιν φωτογραφιῶν! Ἰδού ἕνας φιλάνθρωπος σαδισμός συγχρόνου ἠθικῆς ἀντιλήψεως τῶν λεγομένων ἀνθρωπιστῶν τοῦ αἰῶνος μας!

Ὁ ἀφορισμός τῶν προβάτων ἀπό τῶν ἐριφίων κατά τήν δευτέραν Παρουσία, καί ἡ διά τοῦ ἀφορισμοῦ ἀπόφασι τοῦ Κυρίου πού αἰτιολογεῖται ἀνάλογα μέ τή θέσι πού παίρνει ὁ ἄνθρωπος ἔναντι τῆς ἀτομικῆς καί κοινωνικῆς δυστυχίας, εἶναι καί μιά κραυγή, ἕνα σύνθημα προσοχῆς, γιατί ὁ ἄνθρωπος πού σέ λίγο θά φύγῃ, ἴσως καί σέ δευτερόλεπτα, ἀπ’ αὐτόν τόν Κόσμο ἀνεπιστρεπτεί, δέν πρέπει νά παίζῃ «ἐν οὐ παικτοῖς». Ἃς μελετηθῇ σοβαρά ἡ περικοπή. Ὁ καθένας μπορεῖ νά δώσῃ ἕνα ποτῆρι δροσεροῦ νεροῦ σ’ αὐτόν πού διψᾷ, μπορεῖ νά εἰπῇ μιά καλή συμβουλή χωρίς ἔξοδο, μπορεῖ καί νά ἐλεήσῃ μέ τό ποσόν τοῦ διλέπτου τῆς χήρας καί νά κερδήσῃ τόν Παράδεισο. Μαρκ. ιβ’ 42.

Εἰκόνα ἀπὸ: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Πηγή: «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη Παλαιότερη

Recent in Technology