Χριστίνα Κοροβέση: “Όταν σε πρωτοείδα”
Όταν σε πρωτοείδα…
ένιωσα ανακούφιση. Τα είχες καταφέρει, είχες γεννηθεί γερή, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, γεμάτη δέος και ευγνωμοσύνη. Λίγο νωρίτερα, όταν οι σφυγμοί σου έπεφταν κατακόρυφα και περίπου εφτά άτομα έσπρωχναν το φορείο φωνάζοντας προς το χειρουργείο, είχα τρομάξει όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα νούμερα να πέφτουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον καρδιοτοκογράφο, από τους 178 στους 52 χτύπους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Πίστεψα πως θα σε έχανα. Το πίστευα ακόμη και όταν ακούμπησαν το στηθοσκόπιο στην κοιλιά μου για να ακούσω τους αδύναμους παλμούς της καρδούλας σου, ενώ ούρλιαζα “ζει; το μωρό μου ζει; Μην μου λέτε ψέματα!” Πίστεψα πραγματικά πως δεν θα σε γνώριζα ποτέ… Σκέψη που μούδιασε το μυαλό μου μέχρι να σε ακουμπήσουν στο στήθος μου.
Στις 19:05 μιας χειμωνιάτικης Δευτέρας. Νομίζω τότε ανέπνευσα ξανά. Μαζί με το θυμωμένο κλάμα σου, μαζί αναπνεύσαμε. Κοιταχτήκαμε. Εσύ με παρατηρούσες μάλλον ενοχλημένη, σε ξεβολέψαμε είναι η αλήθεια. Εγώ σε κοιτούσα με τρομερή απορία. Μου φαινόταν αδιανόητο, πως από το “πουθενά” ένα καινούριο ανθρωπάκι λούφαζε στην αγκαλιά μου.
Ένα ολοκληρωμένο πλάσμα, δύο χεράκια, δυο ποδαράκια, μια (πολύ) απαιτητική φωνούλα. Και ήμουν η μαμά σου. Μου φαινόταν πραγματικό θαύμα. Μεγάλωνες μέσα μου από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής σου και όμως μου ήσουν άγνωστη. Ανυπομονούσα να σε πάρω στο σπίτι να σε μάθω. Και φοβόμουν. Φοβόμουν τόσο πολύ. Αν δεν ήμουν αρκετά καλή; Μήπως κινδύνευες από την απειρία μου;
Πώς θα σε προστάτευα τώρα που βγήκες από το ελεγχόμενο περιβάλλον της μήτρας μου; Και αν, αδιανόητο, αλλά αν δεν κατάφερνα να σε αγαπήσω όσο απόλυτα μου περιέγραφαν οι άλλες μαμάδες; Ήρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι μας. Οικογένεια πλέον. Ήσουν τόσο μικροσκοπική. Έπλεες στα ρούχα που τόσο προσεκτικά είχα διαλέξει για να σε καλωσορίσουμε στον κόσμο.
Έπρεπε πια να βγούμε “εκεί έξω”. Στη σύντομη διαδρομή από το μαιευτήριο με έπιασε μια μικρή κρίση πανικού. Όλα μου φαίνονταν απειλητικά και εσύ τόσο εύθραυστη. Και ήρθε η πρώτη νύχτα που θα έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα μαζί χωρίς βοήθεια. Εννοείται πως δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα. Ούτε τις νύχτες που ακολούθησαν. Κάθε τρία δευτερόλεπτα ένιωθα την ανάγκη να τσεκάρω αν αναπνέεις…
Tags:
Διδάγματα