Γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἀπὸ εὐσεβεστάτους γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν γαλούχησαν μὲ τὰ ἄχραντα νάματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἀπὸ πολὺ μικρὸς διέφερε ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῆς ἡλικίας του στὴ φρόνηση, στὴ σύνεση καὶ στίς χριστιανικές ἀρετές, γεγονὸς ποὺ διέγνωσε ὁ οἱκεῖος Ἱεράρχης, ὁ ἐπίσης Μεγάλος Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρείας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν θέσει ὑπὸ τὴν προστασία του καὶ νὰ φροντίσει γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγωγή του, δηλαδή γιὰ νὰ τοῦ μάθει τὰ ἱερὰ γράμματα.
Ὁ ἴδιος ἅγιος Πατριάρχης τὸν χειροθέτησε ἀναγνώστη, Ὑποδιάκονο, καὶ στὴ συνέχεια τὸν χειροτόνησε Διάκονο.
Ἐξαιτίας τῆς μεγάλης του ἀρετῆς, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἠρωϊκοῦ καὶ ἀσυμβίβαστου φρονήματος ποὺ εἶχε στὰ ζητήματα τῆς πίστεως, ἄν καί ἦταν ἀκόμη Διάκονος, ἔλαβε μέρος στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., ὅπου μὲ θάρρος διεκήρυξε ὅτι· ὁ Υἱός καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι «Ὁμοούσιος» μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, δηλαδὴ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεὸς ἀληθινός.
Ὁ Μέγας Πατὴρ ἀνακήρυξε τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τρίαδος, τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ Θεὸν ἀληθινόν, ἑπομένως ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Μοναδικὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτής, καὶ ὄχι τὸ τελειότερο κτῖσμα τοῦ Θεοῦ ὅπως βλασφημοῦσε ὁ Ἄρειος.
Καὶ ἔτσι, μέ τή διδασκαλία του, κατετρόπωσε τὸν Ἄρειο καὶ τὶς βλασφημίες του. Ἀμέσως μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου χειροτονεῖται καὶ ἐνθρονίζεται Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας.
Ἀπὸ
τότε καὶ γιὰ 40 περίπου χρόνια ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου θὰ εἶναι γεμάτη
διωγμούς, συκοφαντίες καί ἐξορίες, ὄχι ἀπὸ ἕναν ἄλλὰ ἀπὸ τρεῖς
αὐτοκράτορες, τὸν Κωνστάντιο, τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη καί ἀπὸ τὸν
Οὐάλεντα.
Πέρασε πολλὰ χρόνια τῆς ζωῆς του σε ὑπόγεια, ἀπομονωμένος σὲ σπίτια, ὅπου οἱ πιστοὶ τὸν ἔκρυβαν, ἀκόμη καὶ σὲ ξεροπήγαδα, πράγματι «ἐν ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς». Ἐπανῆλθε πολλὲς φορὲς στόν Πατριαρχικό θρόνο, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐξορία.
Ὅμως ὁ λαὸς καὶ οἱ περισσότεροι τῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἱεραρχῶν τῆς Α΄ Οἰκουμενικὴς Συνόδου ἦταν στὸ πλευρό του, καὶ μάλιστα πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐμαρτύρησαν, οὕτως ὥστε, νὰ μὴν τὸν καταδώσουν στοὺς διῶκτες.
Ἀπὸ τὸ ἀσκητικό του φρόνημα, τὴν εὐστροφία του, μὲ τὴν ὁποία μάλιστα πολλὲς φορές ἄφησε ἄναυδους τοὺς διῶκτες του, ἀπό τὴν ὑπομονή του στὶς ἐξορίες, τὴν ἀμνησικακία του στὶς λοιδορίες καὶ στὶς συκοφαντίες, ἀπὸ τὰ ἡγετικά του χαρίσματα καὶ ἀπὸ τόσες ἄλλες ἐν Χριστῷ ἀρετὲς, μὲ τὶς ὁποῖες κατέστη ἀληθινὸς φωστὴρ τῆς Οἰκου-μένης, θὰ ἀναφέρουμε δύο, πολὺ σημαντικὲς, ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς δύσκολους καὶ πράγματι κρίσιμους καιροὺς ποὺ ζοῦμε σήμερα.
Ἡ πρώτη εἶναι: ἡ ὑπακοή του στό Γέροντα καί Πνευματικὸ του Πατέρα, τόν Μέγα Ἀντώνιο.
Βλέπουμε δηλαδὴ ἕναν Πατριάρχη, λόγιο καὶ λίαν πεπαιδευμένο, νά ὑποτάσσεται σὲ ἕναν κατὰ κόσμο ἄσημο καὶ ἀγράμματο Γέροντα τῆς ἐρήμου, ποὺ ὅμως εἶναι ἄριστος γνώστης τοῦ ἀοράτου πολέμου καὶ τῶν παγίδων τοῦ Διαβόλου, άλλά καί μὲ πολὺ ὑψηλὲς πνευματικές ἐμπειρίες.
Στὴν
Ὀρθοδοξία δὲν κρίνεται κανεὶς μὲ βάση τὴ μόρφωσή του καί τὸ ἀξίωμά του,
εἴτε κοσμικό, εἴτε ἐκκλησιαστικό εἶναι αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὸ ἂν εἶναι Ἅγιος.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει ὑπόδειγμα ὑπακοῆς, ἀλλὰ σὲ ποιόν;
Στὸν Μέγα Ἀντώνιο.
Ἡ δεύτερη ἀρετή, γιὰ τὴν ὁποία θὰ κάνουμε λόγο συνδέεται μὲ τὴν πρώτη ἄρρηκτα: εἶναι ἡ ἐμμονὴ τοὺ Ἁγίου καὶ τὸ ἀσυμβίβαστο καὶ ἀνυποχώρητο τοῦ χαρακτήρα του, ὅταν τοῦ ζητοῦσαν νὰ ἀρνηθεῖ ἔστω καὶ ἕνα δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ
ἅγιος Ἀθανάσιος ὑπῆρξε Μέγας Ὁμολογητής, σὲ καιροὺς ὅπου κάθε εἴδους
ἐξουσία ἦταν στραμμένη ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μὲ ἀποτέλεσμα
πολλὲς φορὲς νὰ κινδυνεύσει ἡ ζωή του.
Ὁ
Μέγας Ἀθανάσιος ἀγωνίστηκε γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὡς
μοναδικῆς ἀληθείας ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο, τήν ὁποία οἱ δυνάμεις τοῦ
σκότους ἀγωνίζονταν καὶ ἀγωνίζονται ἀκόμη καὶ σήμερα νὰ ἐξαλείψουν ἀπὸ
τὸν κόσμο καὶ τὴν ἱστορία!
Αὐτὴ
λοιπὸν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, πρέπει κανεὶς ὄχι ἀπλῶς νὰ τὴν ἔχει ὡς
ἀπαραίτητο ὅρο τῆς σωτηρίας του, ἄλλὰ ὅπως λέει ὁ Ἅγιος νὰ τὴν
διατηρήσει ἰσχυρή καὶ σταθερή, χωρὶς νοθεύσεις καὶ συμβιβασμοὺς, ἄμωμη
καί ἀμόλυντη, διαφορετικά θὰ χαθεὶ γιὰ πάντα.
Δυστυχῶς
ὑπάρχουν καὶ οἱ δόλιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦν ἀκόμα καὶ τὴν
Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ προκειμένου νὰ πετύχουν στὸν πόλεμο κατὰ τῆς
Ἐκκλησίας, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ μέγας αἱρεσιάρχης Ἄρειος καί ὅλοι οἱ
μετέπειτα σύγχρονοι αἱρετικοί.
Ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ εἴμαστε οἱ συνεχειστές τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ μάλιστα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, πρέπει νὰ τοὺς μοιάσουμε στὴν ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὡς μοναδικῆς κιβωτοῦ τῆς Σωτηρίας, στερούμενοι μέν τίς κοσμικὲς ἀπολαύσεις καὶ τίς ἀνέσεις, μιμούμενοι δέ τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος γιὰ πάνω ἀπὸ 40 χρόνια ἔζησε σὲ ἐξορίες καὶ διωγμούς καὶ μάλιστα σὲ χῶρες πολὺ ἀπομακρυσμένες καὶ μὲ πολὺ κρύο κλῖμα, ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ἀληθείας.
Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸν μιμηθοῦμε καί γιά τὴν ὑπακοὴ του στὸν ἅγιο Ἀντώνιο. Κι ἐμεῖς ἔτσι νὰ ζοῦμε κοντὰ στόν Πνευματικό μας, μὲ συχνὴ μετοχὴ στὴν ἱερή καὶ καθαρή Ἐξομολόγηση καὶ ἔπειτα στὴ θεία Κοινωνία, μὲ Ἁγιογραφικὴ καὶ Πατερικὴ μελέτη.
Ἀγαπητοί μου, ἄς μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου: «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».
Ἑπομένως, ἔχουμε εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Κυρίου νὰ πράξουμε καὶ νὰ διδάξουμε ἀκριβῶς ὅ,τι παραλάβαμε ἀπὸ τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴν παραδώσουμε στὶς ἑπόμενες γενεὲς κάτι διαφορετικὸ καὶ ἀλλοιωμένο, ἔστω καὶ στό ἐλάχιστο, διότι σ’αὐτὴ τὴν περίπτωση ὄχι ἁπλῶς δὲν θὰ μοιάσουμε τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, ἀλλὰ θὰ κληθοῦμε «ἐλάχιστοι», δηλαδὴ ἔκ-πτωτοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Πηγή: Νεομαρτύρων Τριάς Αγίας
αναδημοσίευση από το «σπιτάκι της Μέλιας»
Σχετική ανάρτηση:
Ο Μέγας Αθανάσιος «προετοιμασία και έξοδος στη μάχη εναντίον της πλάνης» (18 Iανουαρίου)