Τό ’λεγε και το ξανάλεγε το παράπονό της για τον σοβαρό άνδρα της, τον Άργύρη, ή Ελένη σ’ έμπιστη φίλη της, τη Δέσποινα:
«Δέσποινά μου, να σου πώ: Ό Άργύρης συνέχεια με ταπεινώνει μπροστά στους άλλους.
Όπου
κι αν βρεθούμε, σε σαλόνια ή σε κήπους, στο χωριό ή στην πόλη, με
φιλικά ή με λιγότερο γνωστά ζευγάρια, ό άνδρας μου συχνά θα πετάξει ένα
άρνητικό σχόλιο για μένα… για τα γλυκά που κάνω, για τη δουλειά μου,
για τις μικρές μου άστοχίες ή παραλείψεις.
Κείνη την ώρα έγώ σιωπώ, κάνω την άδιάφορη. Κάποιες φορές όμως άνοίγω το στόμα μου και λέω κάτι πάνω στην έπικαιρότητα ή άλλα… και άκούω πάλι άπό τον ίδιο μπροστά στους άλλους να μου λέει: “Σώπα, δεν τα ξέρεις καλά έσύ, Ελένη μου!”. Σ’ όλα μου βρίσκει λάθη ό άνδρας μου, Δέσποινά μου».
Είχε δίκιο να λυπάται ή Ελένη. Την μείωνε και την πρόσβαλλε συχνά ό άνδρας της με έξυπνο άλλά και με άστείο τρόπο, πάντοτε όμως απαλά. Σπάνια της μιλούσε πικρά.
Δέν τα ’λεγε ό Άργύρης – δικηγόρος ήταν – με εμπάθεια όσα της έλεγε. Την αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του... Γιατί από τα πρώτα χρόνια του γάμου τους του είχε φανερώσει ήπιο και στοργικό χαρακτήρα.
Όμως ή Ελένη τα λόγια του άντρα της τα ’παιρνε κατάκαρδα, τα ’νιωθε φαρμάκι που το ’πίνε λίγο-λίγο. ’Έπεφτε να κοιμηθεί και ό λογισμός την έτρωγε. «Πάλι σ’ τα είπε, πάλι σε ντρόπιασε». Ξυπνούσε!
Έκανε το σταυρό της! Κοιμόταν πάλι. Το πρωί έπαιρνε τις άποφάσεις της κάτω άπό τα εικονίσματα. Φρόντιζε να ’ναι χαρούμενη, μα κάποτε τα θυμόταν όλα και βούρκωνε.
-Μήν τα μετράς τα λόγια του άνδρα σου, της έλεγε ό Πνευματικός της ο παπα-Φώτης. Άς μην έχει εξομολογηθεί ακόμη, έχει χρυσή καρδιά ό Άργύρης σου. Μίλησέ του για καλούς τρόπους και θ’ αλλάξει… Κάνε προσευχή, ύπομονή και μίλησέ του… Θ’ άλλάξει.
Τά ίδια της είπε σήμερα και η φίλη της ή Δέσποινα:
-Μή στενοχωριέσαι, Ελένη μου. Έχεις άνδρα «μάλαμα». Έχει βέβαια έναν αύθορμητισμό που ξεπερνά τα όρια. Όμως τα λόγια του δεν βγαίνουν άπό κακία ούτε άπό ζήλεια. Μίλησέ του και θα δεις…
Η γυναίκα δεν άντεξε. Το άποφάσισε. Τόλμησε και μίλησε. Διάλεξε μιά ήσυχη μέρα, κρύα μα ήλιόλουστη, χειμωνιάτικη μέρα. Κυριακή ήταν, μετά τη Λειτουργία, είχε κοινωνήσει και είχε όλη την ειρήνη μέσα της.
Ξεκίνησαν και οί δυό τους για την παραλία στο Φάληρο. Περπάτησαν στο ύψωμα πάνω άπό την άκροθαλασσιά στον διαμορφωμένο πεζόδρομο. Όλα ήταν τόσο φωτεινά σήμερα!…
Τρεις γλάροι ζύγιζαν τα φτερά τους κι έκαναν παιχνίδια μέσα στις πνοές του κρύου άνέμου, κάτω άπό τις άκτίνες του χειμωνιάτικου ήλιου με φόντο το καταγάλανο χρώμα του ούρανού.
Περπάτησαν για ώρα άμίλητοι, στοχαστικοί… Κάποια στιγμή κάθισαν στο καφενείο. Παρήγγειλαν μιά βανίλια και έναν καφέ και ένα τσάι. Το ’πίναν κι άγνάντευαν ήσυχα το Σαρωνικό. Το νησί της Αίγινας φαινόταν πεντακάθαρα.
Άγνάντευαν κι ήρθαν στο νου τους δυνατές ένθυμήσεις άπό τις πρώτες γνωριμίες τους. Θυμήθηκαν τον άγιο Νεκτάριο, που τον είχαν έπικαλεσθεί για να πρεσβεύει στον Κύριο να στεριώσει την πρώτη άναμεταξύ τους άγάπη.
Θυμήθηκαν την εύχή του εύλαβικού ιερέα που την ήμέρα που τους είχε στεφανώσει τους είχε πει: «Σάς εύχομαι να ζήσετε ισόβια εύτυχισμένοι.
Τίποτε να μη διαταράξει τη χαρά και τη γαλήνη σας. Και αν κάποτε έρθουν φουρτούνες μικρές ή μεγάλες, φανερές ή κρυφές, να ξέρετε πως ό μόνος δρόμος για τη γαλήνη είναι ή “έν Χριστώ” ειλικρινής αμοιβαία άνακοινωτικότητα και ή ταπεινή ύπακοή του ένός πρός τον άλλον»…
Τώρα είχε φθάσει ή ώρα της άμοιβαίας άνακοινωτικότητος. Θα γινόταν ένας μικρός άπολογισμός, μιά άναθεώρηση, ένα άνοιγμα καρδιάς… Όλα τούτα τα ’χε έτοιμα τώρα ή ‘Ελένη.
Κάποια στιγμή έντελώς άπροσδόκητα για τον άνδρα της άνοιξε το στόμα της και του λέει άπλά της καρδιάς της το κρυμμένο παράπονο:
-Άργύρη μου, όλα τόσο καλά μας πηγαίνουν στη ζωή μας. Τα παιδιά μας έχουν ύγεία και είναι καλά άποκαταστημένα με δουλειές κερδοφόρες… Και μεις δόξα τώ Θεώ με την ύγεία μας τόσο γεροί είμαστε…
Όμως έχω και κάτι, χρόνια τώρα το ’χω φυλαγμένο. Δεν άντέχω να μη σ’ το πώ! Με πονάει, με πικραίνει κάποιες ώρες ό χαρακτήρας σου. Δεν θέλω να σε πικράνω, μα θα σ’ το πώ: Με πιέζει η συμπεριφορά σου, όταν είμαστε μπροστά σε τρίτους.
Όταν μιλάς για μένα, αισθάνομαι πως με μειώνεις, με σκοτώνεις. Πάντα λάθη βρίσκεις.
Καί τα λές και με άστείο τρόπο και με καμάρι. Μην κοιτάς που τότε χαμογελώ ή άδιαφορώ ή άλλάζω την κουβέντα… Σε παρακαλώ, Άργύρη μου. Αν σε κάτι διαφωνείς και δεν σ’ άρέσει πάνω μου, πές μου το κρυφά, ιδιαιτέρως, με άγάπη και εύγένεια. Και θα σ’ άκούσω. Γιατί έχεις καλή κρίση και δύσκολα λαθεύεις…
Άκουγε ό Άργύρης με σκυμμένο το κεφάλι. Φανέρωνε ταπείνωση και μεταμέλεια μ’ αύτή του τη στάση. Δεν το είχε όμως ώς τώρα καταλάβει πως ό αύθορμητισμός, για να ’ναι ώραίος, πρέπει να ’χει σύνεση και όρια. Και πήρε την άπόφαση και το ’πε:
-Ελένη μου, συγχώρα με που χρόνια τώρα σε πίκραινα τόσο… Δεν το καταλάβαινα. Ποτέ δεν ένιωσα κακία για σένα.
Σ’τό ύπόσχομαι όμως, άπό τώρα θα προσέχω ποτέ να μη σε ταπεινώνω και να μη σε προσβάλλω μπροστά σε άλλους. Και ό,τι λέω, θα το λέω πάντα εύγενικά και διακριτικά. Στην ώρα του. Προσευχήσου να το πετύχω…
Όλα είναι τόσο όμορφα μετά άπό μιά άμοιβαία ταπεινή και ειλικρινή συνεξήγηση. Τό’χουν άνάγκη αύτό να το κάνουν συχνά όσοι άγαπιούνται πολύ.
Γιατί μόνο τότε άνακαλύπτει ό ένας τον άλλον άληθινά. Και ή άγάπη ξέρει τότε να συγχωρεΐ βαθιά και να διορθώνει άποτελεσματικά τα λάθη και των δύο.Askitikon
Πηγή: https://ixthis3.blogspot.com/2021/01/blog-post_700.html
Κείνη την ώρα έγώ σιωπώ, κάνω την άδιάφορη. Κάποιες φορές όμως άνοίγω το στόμα μου και λέω κάτι πάνω στην έπικαιρότητα ή άλλα… και άκούω πάλι άπό τον ίδιο μπροστά στους άλλους να μου λέει: “Σώπα, δεν τα ξέρεις καλά έσύ, Ελένη μου!”. Σ’ όλα μου βρίσκει λάθη ό άνδρας μου, Δέσποινά μου».
Είχε δίκιο να λυπάται ή Ελένη. Την μείωνε και την πρόσβαλλε συχνά ό άνδρας της με έξυπνο άλλά και με άστείο τρόπο, πάντοτε όμως απαλά. Σπάνια της μιλούσε πικρά.
Δέν τα ’λεγε ό Άργύρης – δικηγόρος ήταν – με εμπάθεια όσα της έλεγε. Την αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του... Γιατί από τα πρώτα χρόνια του γάμου τους του είχε φανερώσει ήπιο και στοργικό χαρακτήρα.
Όμως ή Ελένη τα λόγια του άντρα της τα ’παιρνε κατάκαρδα, τα ’νιωθε φαρμάκι που το ’πίνε λίγο-λίγο. ’Έπεφτε να κοιμηθεί και ό λογισμός την έτρωγε. «Πάλι σ’ τα είπε, πάλι σε ντρόπιασε». Ξυπνούσε!
Έκανε το σταυρό της! Κοιμόταν πάλι. Το πρωί έπαιρνε τις άποφάσεις της κάτω άπό τα εικονίσματα. Φρόντιζε να ’ναι χαρούμενη, μα κάποτε τα θυμόταν όλα και βούρκωνε.
-Μήν τα μετράς τα λόγια του άνδρα σου, της έλεγε ό Πνευματικός της ο παπα-Φώτης. Άς μην έχει εξομολογηθεί ακόμη, έχει χρυσή καρδιά ό Άργύρης σου. Μίλησέ του για καλούς τρόπους και θ’ αλλάξει… Κάνε προσευχή, ύπομονή και μίλησέ του… Θ’ άλλάξει.
Τά ίδια της είπε σήμερα και η φίλη της ή Δέσποινα:
-Μή στενοχωριέσαι, Ελένη μου. Έχεις άνδρα «μάλαμα». Έχει βέβαια έναν αύθορμητισμό που ξεπερνά τα όρια. Όμως τα λόγια του δεν βγαίνουν άπό κακία ούτε άπό ζήλεια. Μίλησέ του και θα δεις…
Η γυναίκα δεν άντεξε. Το άποφάσισε. Τόλμησε και μίλησε. Διάλεξε μιά ήσυχη μέρα, κρύα μα ήλιόλουστη, χειμωνιάτικη μέρα. Κυριακή ήταν, μετά τη Λειτουργία, είχε κοινωνήσει και είχε όλη την ειρήνη μέσα της.
Ξεκίνησαν και οί δυό τους για την παραλία στο Φάληρο. Περπάτησαν στο ύψωμα πάνω άπό την άκροθαλασσιά στον διαμορφωμένο πεζόδρομο. Όλα ήταν τόσο φωτεινά σήμερα!…
Τρεις γλάροι ζύγιζαν τα φτερά τους κι έκαναν παιχνίδια μέσα στις πνοές του κρύου άνέμου, κάτω άπό τις άκτίνες του χειμωνιάτικου ήλιου με φόντο το καταγάλανο χρώμα του ούρανού.
Περπάτησαν για ώρα άμίλητοι, στοχαστικοί… Κάποια στιγμή κάθισαν στο καφενείο. Παρήγγειλαν μιά βανίλια και έναν καφέ και ένα τσάι. Το ’πίναν κι άγνάντευαν ήσυχα το Σαρωνικό. Το νησί της Αίγινας φαινόταν πεντακάθαρα.
Άγνάντευαν κι ήρθαν στο νου τους δυνατές ένθυμήσεις άπό τις πρώτες γνωριμίες τους. Θυμήθηκαν τον άγιο Νεκτάριο, που τον είχαν έπικαλεσθεί για να πρεσβεύει στον Κύριο να στεριώσει την πρώτη άναμεταξύ τους άγάπη.
Θυμήθηκαν την εύχή του εύλαβικού ιερέα που την ήμέρα που τους είχε στεφανώσει τους είχε πει: «Σάς εύχομαι να ζήσετε ισόβια εύτυχισμένοι.
Τίποτε να μη διαταράξει τη χαρά και τη γαλήνη σας. Και αν κάποτε έρθουν φουρτούνες μικρές ή μεγάλες, φανερές ή κρυφές, να ξέρετε πως ό μόνος δρόμος για τη γαλήνη είναι ή “έν Χριστώ” ειλικρινής αμοιβαία άνακοινωτικότητα και ή ταπεινή ύπακοή του ένός πρός τον άλλον»…
Τώρα είχε φθάσει ή ώρα της άμοιβαίας άνακοινωτικότητος. Θα γινόταν ένας μικρός άπολογισμός, μιά άναθεώρηση, ένα άνοιγμα καρδιάς… Όλα τούτα τα ’χε έτοιμα τώρα ή ‘Ελένη.
Κάποια στιγμή έντελώς άπροσδόκητα για τον άνδρα της άνοιξε το στόμα της και του λέει άπλά της καρδιάς της το κρυμμένο παράπονο:
-Άργύρη μου, όλα τόσο καλά μας πηγαίνουν στη ζωή μας. Τα παιδιά μας έχουν ύγεία και είναι καλά άποκαταστημένα με δουλειές κερδοφόρες… Και μεις δόξα τώ Θεώ με την ύγεία μας τόσο γεροί είμαστε…
Όμως έχω και κάτι, χρόνια τώρα το ’χω φυλαγμένο. Δεν άντέχω να μη σ’ το πώ! Με πονάει, με πικραίνει κάποιες ώρες ό χαρακτήρας σου. Δεν θέλω να σε πικράνω, μα θα σ’ το πώ: Με πιέζει η συμπεριφορά σου, όταν είμαστε μπροστά σε τρίτους.
Όταν μιλάς για μένα, αισθάνομαι πως με μειώνεις, με σκοτώνεις. Πάντα λάθη βρίσκεις.
Καί τα λές και με άστείο τρόπο και με καμάρι. Μην κοιτάς που τότε χαμογελώ ή άδιαφορώ ή άλλάζω την κουβέντα… Σε παρακαλώ, Άργύρη μου. Αν σε κάτι διαφωνείς και δεν σ’ άρέσει πάνω μου, πές μου το κρυφά, ιδιαιτέρως, με άγάπη και εύγένεια. Και θα σ’ άκούσω. Γιατί έχεις καλή κρίση και δύσκολα λαθεύεις…
Άκουγε ό Άργύρης με σκυμμένο το κεφάλι. Φανέρωνε ταπείνωση και μεταμέλεια μ’ αύτή του τη στάση. Δεν το είχε όμως ώς τώρα καταλάβει πως ό αύθορμητισμός, για να ’ναι ώραίος, πρέπει να ’χει σύνεση και όρια. Και πήρε την άπόφαση και το ’πε:
-Ελένη μου, συγχώρα με που χρόνια τώρα σε πίκραινα τόσο… Δεν το καταλάβαινα. Ποτέ δεν ένιωσα κακία για σένα.
Σ’τό ύπόσχομαι όμως, άπό τώρα θα προσέχω ποτέ να μη σε ταπεινώνω και να μη σε προσβάλλω μπροστά σε άλλους. Και ό,τι λέω, θα το λέω πάντα εύγενικά και διακριτικά. Στην ώρα του. Προσευχήσου να το πετύχω…
Όλα είναι τόσο όμορφα μετά άπό μιά άμοιβαία ταπεινή και ειλικρινή συνεξήγηση. Τό’χουν άνάγκη αύτό να το κάνουν συχνά όσοι άγαπιούνται πολύ.
Γιατί μόνο τότε άνακαλύπτει ό ένας τον άλλον άληθινά. Και ή άγάπη ξέρει τότε να συγχωρεΐ βαθιά και να διορθώνει άποτελεσματικά τα λάθη και των δύο.Askitikon
Πηγή: https://ixthis3.blogspot.com/2021/01/blog-post_700.html
Πηγή: