Πού και πού, να παίρνεις ρεπό ακόμα κι από τον εαυτό σου!


Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου
Να παίρνεις ένα ρεπό που και πού. Να παίρνεις ρεπό από όλα αυτά που σε κουράζουν και σε στεναχωρούν. Να παίρνεις ρεπό από τις υποχρεώσεις, τη δουλειά, τις ευθύνες. Να παίρνεις ρεπό ακόμη και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τις σκέψεις και τις ανησυχίες σου.

Δεν είσαι μόνο σάρκα και οστά. Δεν σε καθορίζει μόνο το επάγγελμα και τα προβλήματα σου. Είσαι πολλά παραπάνω.Είσαι εκείνο το παιδάκι που έτρεχε τα καλοκαίρια στις αλάνες. Είσαι ακριβώς το ίδιο παιδάκι, που μετρούσε πόσα παγωτά έφαγε το καλοκαίρι και πόσες βουτιές έκανε στη θάλασσα.Είσαι οι ελπίδες σου, τα όνειρα σου. Χρειάζεσαι λίγο χρόνο που και που, λίγο χρόνο μόνο δικό σου. Χωρίς φασαρία και βαβούρα. Η καθημερινότητα είναι μία γλυκιά και αναπόφευκτη φυλακή, της οποίας τα δεσμά είναι αόρατα συνήθως.Μη λες ποτέ «άστο για αύριο», γιατί έρχεται το αύριο και γίνεται σήμερα και, τελικά, όλα τα αύριο γίνονται η αιτία να γεμίσουμε τη ζωή μας από άδεια και χαμένα χθες.Πού και που πρέπει να ζεις τις στιγμές, που δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις. Δώσε μία ανάσα στη ψυχή σου και δώσε λίγο χώρο και χρόνο στις ελπίδες σου. Χαμογέλα με όσα έχεις δημιουργήσει και μην στεναχωριέσαι για όσα έχεις παραμελήσει. Μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτά.Αγκάλιασε τα συναισθήματά σου. Κάνε ένα διάλειμμα να δεις τι νιώθεις. Συχνά ο ήχος από το ξυπνητήρι της καθημερινότητας, καλύπτει όλα όσα θα έπρεπε να είχες ακούσει. Τα συναισθήματα δεν έφυγαν ποτέ από μέσα σου, εσύ τα καλύπτεις. Είναι πιο εύκολο βλέπεις να μάχεσαι εναντίον άλλων, απτών προβλημάτων, παρά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό προϋποθέτει δύναμη. Δύναμη και πίστη.Η κάθε μέρα που περνάει είναι και μία πόρτα στο παρελθόν σου. Μπαίνει σε ένα συρτάρι με αναμνήσεις και ανάλογα με τη σημασία της, άλλες φορές μένει εκεί και επανέρχεται, μία στο τόσο, ενώ άλλες θαμπώνει, και όσο περνάει ο καιρός, σβήνεται και χάνεται.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί θυμάσαι τα παιχνίδια στις αλάνες ή τα διαλείμματα στο σχολείο; Πως γίνεται να μην θάμπωσε αυτή η μνήμη μετά από τόσα χρόνια; Πως δεν αλλοιώθηκαν τα χρώματά της;
Ίσως γιατί τότε δεν φοβόσουν να νιώσεις, να πέσεις και να χτυπήσεις. Δεν φοβόσουν να ακουστεί το δυνατό σου γέλιο, ή ακόμη και το κλάμα σου.Δώσε που και που ένα ρεπό σε εσένα. Δεν χρειάζεται να στέκεσαι πάντα στο ύψος των περιστάσεων. Το να λυγίζεις δεν δείχνει αδυναμία. Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να το διαχειριστούν.
Προβλήματα θα ανακύπτουν καθ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξης σου. Μέσα από αυτά όμως δεν διαμόρφωσες αυτό το υπέροχο πλάσμα που είσαι σήμερα; Γιατί τα φοβάσαι ακόμη; Ο ήλιος θα είναι πάντα πιο φωτεινός από το σκοτάδι, όσες φορές και αν δύσει
ΠΗΓΗ
thesecretrealtruth

Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com

Πηγή: 

 

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη Παλαιότερη

Recent in Technology