Κάποτε, σαν βρέφος στον ύπνου του ένα σμήνος από μέλισσες κάλυψαν το πρόσωπο του. Πετούσαν μέσα και έξω από το στόμα του, αφήνοντας μέλι στη γλώσσα του. Κι ευθύς πέταξαν μακριά . Ο πατέρας του Αμβρόσιος, δήλωσε ότι το παιδί θα γίνει κάτι μεγάλο όταν γίνει άνδρας.
Ο Μέγας Βασίλειος, μόλις χειροτονήθηκε ο Αμβρόσιος του έγραψε από την Καισάρεια επιστολή, στην οποία του έλεγε το έξης: «Ου παρά ανθρώπων παρέλαβες και εδιδάχθης το Ευαγγέλιον του Χριστού, αλλ’ αυτός σε ο Κύριος από των κριτών της γης, επί την προεδρείαν των Αποστόλων μετέθηκε.»
Μια μέρα χτύπησε την πόρτα της μητρόπολής του μια χήρα γυναίκα που έκλαιγε.
—Γιατί κλαις;
—Για το παιδί μου.
—Είναι άρρωστο;
—Όχι είναι ζωηρό, πολύ άτακτο. Δε’ μ’ ακούει. Κάνει κακές παρέες, γυρίζει μέρα -νύχτα. Αχ, θα χάσω το παιδί μου!…
Ο ιερός Αμβρόσιος την παρηγόρησε και της είπε•
—Παιδί, που η μάνα του προσεύχεται και κλαίει, δε’ θα χαθεί. Ποια ήταν η μάνα αυτή; Η Μόνικα. Και το παιδί; Ο ιερός Αυγουστίνος. Από τα δάκρυα της αγίας εκείνης γυναίκας βγήκε ο Ιερός Αυγουστίνος, τον όποιο έπειτα δίδασκε και κατηχούσε ο άγιος Αμβρόσιος. Λίγα χρόνια αργότερα, την νύχτα του Πάσχα στις 25 Απριλίου του 387 μ.Χ., ο Αυγουστίνος βαπτίσθηκε από τον Άγιο Αμβρόσιο, Επίσκοπο Μεδιολάνων και η Αγία ήταν παρούσα στην βάπτιση του υιού της. Ο Άγιος Αμβρόσιος συνέταξε και τον πρώτον, κατά την βάπτισιν του Ιερού Αυγουστίνου, ψαλέντα ύμνον «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν Κύριε και δεόμεθά σου ο Θεός ημών».
Ο Άγιος Αμβρόσιος είχε τελειώσει την κατασκευή της Βασιλικής την οποία είχε οικοδομήσει πλησίον του τάφου του αδελφού του Αγίου Σατίρου, εις το κοιμητήριο των Αγίων Μαρτύρων. Ήδη ζώντος του Αγίου, ο λαός την ονόμασε Αμβροσιάνα. Τα πλήθη, τον παρακαλούσαν να τελέσει με λαμπρότητα τα εγκαίνια της Βασιλικής που ήταν αφιερωμένη στους Μάρτυρας, Αυτός όμως απαντούσε, ότι θα το κάμει, αν πρώτα βρει Λείψανα Μαρτύρων.
Ενώ έλεγε αυτά μια εσωτερική θεία έλλαμψη τον συνέπαιρνε. Ο Άγιος Αυγουστίνος και άλλοι λένε, ότι ο Άγιος Αμβρόσιος είχε αυτή την στιγμήν μίαν αποκάλυψη. Ο ίδιος γράφοντας στην μεγαλύτερη αδελφή του Αγία Μαρκελλίνα (17 Ιουνίου) ομιλεί μόνον για μίαν προαίσθηση του τόπου, όπου θα έσκαπτε για να βρει τον κρυμμένο θησαό. Και πράγματι η προαίσθησης του βγήκε αληθινή.
Η χαρά του ήταν υπερβολική, όταν ανακάλυψε τα οστά των αγίων Γερβασίου και Προτασίου (14 Οκτωβριου). Περισσότερο από τρεις αιώνες ευρίσκοντο θαμμένα τα σώματα των δύο Μιλανέζων αδελφών Γερβασίου και Προτασίου, των δύο τούτων αθλητών της Πίστεως, οι οποίοι μαρτύρησαν κατά τον πρώτο διωγμό στην εποχή του Νέρωνα (54-68).
Ο Άγιος Αμβρόσιος με τον κλήρο μετέφερε στα Μεδιόλανα τα Άγια Λείψανα των Μαρτύρων αυτών. Όταν έφθασαν στα Μεδιόλανα έγιναν πολλά θαύματα. Οι Μιλανέζοι ευχαρίστησαν πολύ τον Αγ. Αμβρόσιο, διότι προσέφερε στην πόλη τους τα οστά δύο περιφανών τροπαιούχων, από τα πρώτα χριστιανικά άνθη. Τα λείψανα των δύο Μαρτύρων ο Άγιος Αμβρόσιος τα έθεσε κάτω από την Άγια Τράπεζα της Βασιλικής,στις 16 ‘Ιουνίου 386. Λίγα χρόνια αργότερα,στην εποχή του Αρκαδίου και Ονώριου το 395, ο άγιος Αμβρόσιος μετά από μια αποκάλυψη από τον Θεό προέβη στην ανακομιδή των λειψάνων των αγίων Ναζαρίου και Κελσίου, που ήταν ενταφιασμένα σ’ έναν κήπο έξω από την πόλη.
Στον ναό του αγίου Αμβροσίου (San Ambroge) στο Μιλάνο βρίσκονται σήμερα τα ιερά λείψανα του Αγίου Αμβροσίου. Επίσης στον ίδιο ναό υπάρχουν τα λείψανα των δύο Μιλανέζων αδελφών Γερβασίου και Προτασίου και των αγίων Ναζαρίου και Κελσίου.
Αλλά η μεγαλύτερη φροντίδα του ήταν να απαλλάξει την Εκκλησία από την αίρεση του Αρείου. Οι Αρειανοί είχαν την εύνοια της Αυλής. Η Ιουστίνα, η μητέρα του ανηλίκου αυτοκράτορος Ουαλεντινιανού Β’, απαιτούσε με μεγάλη επιμονή από τον Άγιο να παραχωρήσει τον μητροπολιτικό ναό στους Αρειανούς, προκαλώντας απερίγραπτη σύγχυση στον λαό. Ο Άγιος με θαυμαστή παρρησία αρνήθηκε το αίτημά της, υποστηρίζοντας με σθένος τα δίκαια της Εκκλησίας, λέγοντας: «Στον αυτοκράτορα ανήκουν τα παλάτια, στον ιερέα οι ναοί». Τότε εκείνη τον απείλησε με εξορία. Κλήρος και λαός και ιδίως οι πτωχοί τον υπερασπίστηκαν με μεγάλη αφοσίωση. Αντί του Αγίου όμως συνελήφθη εκείνος, ο οποίος καιροφυλακτούσε να τον συλλάβει, και μάλιστα οδηγήθηκε στην εξορία με την ίδια άμαξα, που είχε ετοιμάσει για την αναχώρηση του Αγίου.
Η βασίλισσα αποφάσισε και πάλι να τον δολοφονήσει. Το χέρι όμως του δολοφόνου έμεινε παράλυτο στον αέρα, ώσπου τελικά η Ιουστίνα αναγκάσθηκε να υποχωρήσει και επεκράτησε ειρήνη στην Εκκλησία.
Κάποτε για την εξαγορά αιχμαλώτων διάταξε να πουλήσουν χρυσά σκεύη της εκκλησίας που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί στο θυσιαστήριο, και κατηγορήθηκε γιαυτό από τους Αρειανούς. Αυτός όμως δεν πτοήθηκε, αλλά απάντησε ότι μόνο με αυτό το μέσο ήταν δυνατό να σωθεί η ζωή και η πίστη των ανθρώπων αυτών, που θεωρούσε ασύγκριτα πολυτιμότερη από τα χρυσά σκεύη.
Ήταν δε τόσον πονετικός, ώστε όταν κάποιος του εξομολογείτο κάποια θανάσιμη αμαρτία, έκλαιγε τόσο πολύ, ώστε δάκρυζε και ο εξομολογούμενος. Όταν δε μάθαινε, ότι κάποιος έκανε μεγάλο αμάρτημα και δεν πήγαινε να εξομολογηθεί, μεταχειριζόταν όλα τα μέσα και τελικά προσευχόταν για κείνον, έως ότου τον φέρει στην εξομολόγηση.
Πολλοί ήρχοντο από μακρυνές χώρες να δουν τον Άγιο και ν’ ακούσουν τα λόγια εκείνα, που ήσαν γλυκύτερα και από το μέλι και την αμβροσία… Η βασίλισσα των Μαρκομάννων (Γερμανικός λαός) Fritigelda που πίστευε στα είδωλα, όταν άκουσε την ένθεη πολιτεία του, τον επισκέφθηκε και τόσο ευφράνθηκε από τα λόγια του, ώστε πίστεψε στον Χριστό. Ο Άγιος την βάπτισε, της έδωσε γραπτώς την ορθόδοξη πίστη και την δίδαξε πώς να ζει για την σωτηρία της. Την παρακάλεσε ακόμα να μην αφήσει τον άνδρα της ποτέ να επιτεθεί εναντίον των Ρωμαίων. Ο Άγιος παρέδωσε με προσευχή, την Αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού εις ηλικία 57 ετών. Ήταν η 4η Απριλίου το 397 μ. Χ. Επειδή αυτή την ημέρα συνήθως πέφτει Πάσχα, ή Μ. Εβδομάδα, για αυτό η Εκκλησία τον εορτάζει στις 7 Δεκεμβρίου, την ημέρα που χειροτονήθηκε Επίσκοπος. Το Άγιο λείψανο του τοποθετήθηκε στην Μητρόπολη Μεδιολάνων, που τόσο την λάμπρυνε.