….Και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα ας λέμε δόξα σοι ο Θεός……
Η ευλογία αυτής της μνήμης χριστοποιεί τον άνθρωπο. Ενεργεί κατα τρόπο θαυμαστό, και τον κάνει να βλέπει, ν΄αγγίζει, να εννοεί και να ερμηνεύει τον κόσμο διαφορετικά.
Ο χριστιανός διέρχεται τον παρόντα κόσμο με σεβασμό, υπομονή, και αγάπη και οχι κατακτητικά, καταδυναστευτικά και φιλάργυρα.
Το να πλησιάζεις το περιβάλλον σου έτσι, σου δίνει μια τεράστια ελευθερία και μαι άνεση κερδοφόρα. Η ψυχική άνεση δεν είναι συνδυασμένη με την υλική ευμάρεια.
Συχνά συναντιώνται άνθρωποι» που τα έχουν όλα» και τους λείπει η ηρεμία του γλυκού ύπνου, η αφοβία του πιστού και η άπλα της απλότητος.
Δίνοντας την πρώτη σκέψη του ο πιστός στον Χριστό, την ελπίδα του και τα «προγράμματα» του, μη ενδειαφερόμενος τόσο για το «τι θα πει ο κόσμος» θα κερδίσει τη γαλήνη που χαρίζει ο Χριστός στους γνήσιους φίλους Του.
Ασχολούμενοι περισσότερο με τον εαυτό μας και λιγότερο με τους άλλους, θα απαλλαγούμε εύκολα απο πολλές μέριμνες.
Αυτό βεβαίως δεν σημαινει πως δεν θα είμαστε προσεκτικοί με τους άλλους, πως δεν πρέπει ν΄αγνοούμε αν τους σκανδαλίζουμε με τις πράξεις μας, και πως το ενδειαφέρον μας και η αγάπη μας υπάρχει αμείωτο αλλά δεν καταντά αγχώδες.
Η αγάπη μας δεν θα εξαρτάται απο την αγάπη τους. Δεν θα πρέπει να υπάρχει δεδομένη η αγάπη των άλλων προς εμάς, για να φανερώσουμε τη δική μας.
Καλούμεθα να επαναστατήσουμε για μια πνευματική ανεξαρτησία, που θα είναι υποταγμένη στην ορθόδοξη παράδοση και δεν θα έχει φυσικά καμμιά σχέση με κανενός είδους απομόνωση.
Ίσως έτσι να μην είμαστε αρεστοί στους πολλούς, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Αν θέλουμε όλους να μας επαινούν, σημαίνει οτι δεν θέλουμε τον έπαινο του Χριστού.
Για να έχουμε όλο τον κόσμο δικό μας πρέπει να γίνουμε σοφιστές, διπλωμάτες, κόλακες, και πολιτικοί, συμβιβαζόμενοι, υποχωρούντες και φερόμενοι δουλοπρεπώς δηλαδή αναξιοπρεπώς, κάτι που δεν επιτρέπει η χριστιανική μας ταυτότητα.
Τούτο μη νομισθει υπερήφανη στάση, γιατι ο Χριστός στο Πραιτώριο, όταν τον ράπισε ο δούλος ζήτησε τον λόγο, ενώ αλλού λέγει να στρέφουμε και την άλλη μας πλευρά όταν μας δέρνουν.
Επίσης στον Γολγοθά διαμοιράσθηκαν τα ιμάτια του, όχι για να τα λάβουν φυσικά φυλακτά οι σταυρωτές του Εβραίοι ή μόνο για να εκπληρωθούν οι προφητείες, αλλά για να μας υποδείξει στάση και τρόπο βίου.
Ένα χιτώνα είχε ο Χριστός, αλλά ήταν αξίας, υφαντός, άραφος απο άνωθεν εως κάτω πολύτιμος. Ο μονοχίτων Χριστός μας διδάσκει την ακτημοσύνη και την απλότητα, τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια.
Ένας μοναχός φορούσε ένα ράσο γεμάτο τρύπες κι ένας διακριτικός ασκητής που τον είδε του είπε: Μέσα απο τις τρύπες του ράσου βλέπω την πολλή υπερηφάνειά σου. Έχει σημασία μεγάλη ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε.
Ο πνευματικός άνθρωπος δε φαίνεται στις «καλές ώρες» του τακτικού εκκλησιασμού του και της υποχρεωτικής φιλανθρωπίας του, αλλά όλο το εικοσιτετράωρο. Η πνευματικότητά μας κρίνεται ανα πάσαν στιγμή. Η πνευματικότητά μας κτίνεται ανα πάσαν στιγμή. Καθρέφτης μας ο Χριστός, ο λόγος Του.
Μίμηση Χριστού σημαίνει βαθειά εντρύφηση στο ευαγγέλιο Του, να συνθαφτούμε και να συναναστηθούμε μαζί Του, κοσμημένοι με τις ευαγγελικές αρετές. Μη συγχέουμε την ταπείνωση με την κακομοιριά…….
Αθωνικά Άνθη 3 Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Πηγή: Ορθόδοξο Ιστολόγιο Επαρχίας Αμμοχώστου
Εικόνα από: flerova.ru