Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι η “καλοσύνη” σου μπορεί να είναι η φυλακή σου; Ότι μπορεί να είναι το μεγάλο ψέμα της ζωής σου; Όχι ησύχασε δεν εννοώ ότι είσαι κακός άνθρωπος ή υποκρίνεσαι. Απλά θέλω να σκεφτείς, είσαι τόσο “καλός” ή τόσο ψυχικά κακοποιημένος;
Είσαι τόσο “καλός” επειδή το θέλεις ή επειδή έμαθες ότι εάν δεν κάνεις αυτό που ζητάει ο “άλλος” πατέρας, μάνα, αδελφός, σύζυγος, φιλος κ.ο.κ θα βιώσεις την απόρριψη, την απουσία της αγάπης και της αποδοχής; Είσαι καλή ή φοβάσαι την απόρριψη; Μήπως έχεις ταυτίσει μέσα σου την επιθυμία σου με την απόρριψη;
Υπάρχουν άνθρωποι -ένας τέτοιος ήμουν κι εγώ-, που δε μπορούν να ζήσουν εάν δεν ικανοποιούν κάποιον άλλον. Δηλαδή προτιμάνε να χαθούν, να σβήσουν τις επιθυμίες, τα θέλω και τα όνειρα τους, αρκεί να μην δυσαρεστηθεί ο “άλλος”.
Ετσι ζούσα κι εγώ επί χρόνια. Υπήρχα για να είναι οι άλλοι καλά. Γι αυτό πάντα ήμουν το “καλό παιδί”, ο καλός φίλος, σύζυγος, ιερέας και ότι άλλο καλό υπάρχει. Το ερώτημα είναι, με τον εαυτό μου ήμουν καλός; Τον αγαπούσα; Τον άκουγα; Του μιλούσα; Πως μπορείς αληθινά να αγαπήσεις κάποιον άλλον εάν δεν αγαπάς εσένα τον ίδιο;
Και επειδή ακριβώς είχα απομακρυνθεί από μένα, από το κέντρο και τις επιθυμίες μου, για να είναι όλοι οι άλλοι καλά, η μια αρρώστια διαδεχόταν την άλλη. Αφού ότι δεν λέμε εμείς τα διηγείτε όλα το σώμα μας.
Θα το λέω όσο χρόνια μου χαρίσει ακόμη ο Θεός “οι ασθένειες είναι οι ιστορίες της ψυχής μας”.
Το ερώτημα λοιπόν που θέτω είναι, μήπως πολλές φορές χανόμαστε μέσα στην
“καλοσύνη” μας; Μήπως η “καλοσύνη” μας είναι η αρρώστια μας;
Όχι δεν είσαι εσύ ο Σωτήρας του κόσμου αλλά ο Χριστός.
Όχι δεν ζητάει ο Χριστός να μισήσεις εσένα ώστε να αγαπήσεις έναν άλλον.
Αλλά να αγαπήσεις και να σεβαστείς τον άλλον όπως και τον εαυτό σου που
είναι ιερός, εικόνα του ίδιου του Θεού.
Όχι δεν φταις εσύ για τα νεύρα και τα μούτρα του άλλου.
Δεν φταις εσύ που δεν έφαγε ή δεν κοιμήθηκε, που αρρώστησε ή πέθανε.
Πάψε να νιώθεις ενοχές για όλους και όλα.
Πάψε να αισθάνεσαι ότι πρέπει όλους να τους ικανοποιείς για να υπάρχεις, να ηρεμείς, να νιώθεις ότι αξίζεις.
Η αξία σου δεν βρίσκεται όταν λες σε όλους “ναι”, όταν δικαιολογείς τους
πάντες, όταν φοβάσαι την απόρριψη τους χάνοντας την φωνή σου.
Ο Χριστός αγαπά αυτό που είσαι, θυσιάστηκε γι αυτό που μπορείς να γίνεις, θέλει την αλήθεια σου καθαρή και οριοθετημένη, δίχως την θολούρα και τοξικότητα του φόβου και της ενοχής.
Δεν αξίζεις μόνο όταν ένοχα και άρρωστα υπηρετείς κάποιον άλλον αλλά
και όταν αγαπάς εσένα κι αυτό το μοιράζεσαι. Όταν αγαπάς ελεύθερα και
φωτεινά, χαρούμενα και αναστάσιμα, και αγάπη σημαίνει πολλές φορές να
λες και “όχι”.
Πάψε να γίνεσαι η πιπίλα σε ενήλικα μωρά που κλαίνε μίζερα γύρω σου. Άφησε τους να μεγαλώσουν και μαζί τους μεγάλωσε και εσύ.
π. Λίβυος