Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Σταυρονικήτα είναι μία εκ των είκοσι μονών του Αγίου Όρους και κατατάσσεται δέκατη πέμπτη (15η) στην ιεραρχική τάξη των Αγιορειτικών μονών.
 |
| Άποψη της μονής από την πλευρά της Παντοκράτορος |
Είναι ελληνική, κοινοβιακή από το 1968 και εορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου. Κατέχει τη θαυματουργή ψηφιδωτή εικόνα του Αγίου Νικολάου του Στρειδά.
Ονομάζεται έτσι, όταν καθώς την έβγαλαν από τη θάλασσα που είχε παραμείνει για εκατοντάδες χρόνια αναλλοίωτη, στο μέτωπο του Αγίου ήταν κολλημένο ένα στρείδι, που όταν το έβγαλαν έτρεξε αίμα. Είναι το μικρότερο μοναστήρι του Αγίου Όρους, σε μορφή κάστρου με μία υποτυπώδη αυλή.
Βρίσκεται επάνω σε βράχο, ο οποίος όμως πριν κάποια χρόνια άρχισε να αποσαθρώνεται. Χάρη στις επεμβάσεις τις Κ.Ε.Δ.Α.Κ., ο βράχος αυτός ενισχύθηκε με ενέσεις τσιμέντου και έτσι σταθεροποιήθηκε.
Το υδραγωγείο, που βρίσκεται έξωθεν της μονής με τις καμάρες του, κρίνεται λίαν αξιόλογο αρχιτεκτονικά. Στο καθολικό υπάρχουν τοιχογραφίες του Θεοφάνη του Κρητός
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Τύχων Σταυρονικητιανός.
Ιστορία
Η ιστορία της μονής αρχίζει το 10ο αιώνα, οπότε λειτουργεί σαν μονύδριο που φέρει την ονομασία Σταυρονικήτα.
Μία υπόθεση κάνει λόγο για δύο μοναχούς που την ίδρυσαν, τον Σταύρο και τον Νικήτα. Άλλη υπόθεση -λόγω του γεγονότος ότι σε πολλά έγγραφα (11ος αιώνας) αναφερόταν ως Στραβονικήτα- ότι την ίδρυσε κάποιος μοναχός Νικηφόρος ο Στραβονικήτας. Στη συνέχεια, σαν μονύδριο περιέπεσε σε αφάνεια και ερημώθηκε περνώντας στην ιδιοκτησία του Πρώτου το 1287.
Κατόπιν παραχωρήθηκε ως Κελί το 1287 στην Μονή Κουτλουμουσίου και αργότερα στην Μονή Φιλοθέου, από την οποία την αγόρασε το 1533 ο ιερομόναχος Γρηγόριος Γηρομεριάτης και αναλαμβάνει την ανοικοδόμηση της μονής, χωρίς να τη φέρει σε πέρας λόγω κοιμήσεώς του.
Κατόπιν προσκλήσεως της Ιεράς Κοινότητος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Α΄, το 1540, αναλαμβάνει προσωπικά την ανοικοδόμησή της.
Ο ίδιος την εφοδιάζει με όλα τα απαραίτητα προς λειτουργία, την κατατάσσει στα ήδη υπάρχοντα μοναστήρια και την ιστορεί με τις περίφημες τοιχογραφίες του ζωγράφου Θεοφάνους του Κρητός.
Στα χρόνια όμως της Ελληνικής επανάστασης δοκιμάστηκε σκληρά, ενώ αλλεπάλληλες πυρκαγιές, των οποίων η τελευταία του 1879, την κατέστρεψαν σε μεγάλο βαθμό. Μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα κατάφερε να επανακάμψει.
Σε κελλιά της μονής (του Αγίου Γεωργίου, των Τριών Ιεραρχών, του Αγίου Ανδρέου και του Γενεσίου της Θεοτόκου) εγκαταβίωσε ο Μικρασιάτης μοναχός Τιμόθεος Σταυρονικητιανός ο εκ Προύσης της Μικράς Ασίας, που έζησε ως δια Χριστόν σαλός.[1]
Βίντεο-Φωτογραφίες:
Διονύσης Μπόσιακας