«Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρουμανία. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Γι’ αυτό και ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά: «Που ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πάς με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;»Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό και αφού την έφερε στο σπίτι την χτύπησε φρικτά. Για δεύτερη φορά έφυγε από το σπίτι, προκειμένου να δώσει τον εαυτό της στο Θεό, αλλά και πάλι ο πατέρας της τη βρήκε, την χτύπησε, της έσχιζε το ράσο, της έβγαλε από το λαιμό το… σταυρό και της πήρε όλες τις εικόνες της. Τότε εκείνη του είπε: «Καλά, μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις».
Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σε συνεννόηση με κάποιους γιατρούς τη στιγματίζουν με τη διάγνωση της ψυχασθένειας και την αναγκάζουν να παίρνει ψυχοφάρμακα εφ ορού ζωής. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη σε κατάσταση αφασίας και παραλυσίας. Έτσι βασανισμένη παρέδωσε το πνεύμα της σ’ Εκείνον που τόσο είχε αγαπήσει. Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα».
Αναρωτιέσαι ίσως σε ποια αγία να ανήκει αυτός ο βίος; Ίσως να φέρνεις στο νου σου την αγία Βαρβάρα (έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Ειρήνη (έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Μαρκέλλα από τη Χίο (έζησε τον 15ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Χρυσή (έζησε τον 18ο μ.Χ. αιώνα). Κι όμως ο βίος που διάβασες ανήκει σε μια νέα, που «μαρτύρησε» για το Χριστό, τον 21ο αιώνα, στις 6 Απριλίου του 2004. Το όνομά της; Ντανιέλα. Η Ντανιέλα έδωσε την μαρτυρία της αγάπης της στο Χριστό, όχι μόνο στο σπίτι της, μα και στο σχολειό της. «Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόταν τη -νύχτα και έγραφε γι’ αυτούς.
Ήταν πολύ καλή μαθήτρια, τόσο στο σχολείο, όσο και στο πανεπιστήμιο. Όταν ήταν φοιτήτρια, περιποιούνταν μια παράλυτη γερόντισσα, που την είχαν ξεχάσει όλοι. Την έπλενε, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε, της διάβαζε κι έφερνε χαρά στην ψυχή της γερόντισσας. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει κι έλεγε στους συμμαθητές και καθηγητές της: «Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρέστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι». Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ, αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε με σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι που με αγριότητα την είχε χτυπήσει».
Η Ντανιέλα ξεψύχησε τη Μ. Τρίτη του 2004. Ίσως μπορείς να θυμηθείς την κατάσταση που επικρατούσε εκείνον τον καιρό στο σπίτι σας σε καθεστώς ελευθερίας. Μ. Τρίτη του 2004 ήταν, όταν η μεγάλη σου αδελφή, δευτεροετής τότε φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, είχε φύγει από το σπίτι, γιατί είχαν κανονίσει με την παρέα της να περάσουν τις διακοπές του Πάσχα στο Εξωτερικό. Μάταια προσπαθούσε η μητέρα σου να τη βρει σε κάποιο από τα κινητά που είχε, για να της αλλάξει την απόφαση.
Την χρονιά εκείνη, εσύ έκανες προετοιμασία για τις Πανελλήνιες και σκεφτόσουν να μην παρακολουθείς τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, για να προλάβεις να τελειώσεις εγκαίρως την ύλη. Και πράγματι, κάποιες φορές δεν πήγες καθόλου στην εκκλησία, αλλά και όσες φορές πήγες ήσουν αρκετά καθυστερημένη.
Τί θα σκεφτόταν άραγε η Ντανιέλα αν ζούσε ανάμεσά σας; Ασφαλώς θα πονούσε πολύ η «ψυχή της, γιατί κάποιοι νέοι αφήνουν τόσο εύκολα το Χριστό και θα έχυνε πολλά δάκρυα μπροστά στον Εσταυρωμένο παρακαλώντας Τον να στηρίζει τα χριστιανικά νιάτα σε κάθε εποχή.
Άλλα κι εσύ και οι άλλες νέες της εποχής σου, πως θα νιώθατε αν γνωρίζατε ότι σε μια γειτονική χώρα τον 21ο αιώνα μια νέα παίρνει το στεφάνι του μάρτυρα για την πίστη της στο Χριστό;
Εκείνη ξενυχτούσε στην προσευχή κι εσύ μειώνεις τις ώρες της λατρείας;
Εκείνη αρνούνταν τη συμμετοχή στις κοσμικές συγκεντρώσεις του σχολείου κι εσύ τόσο αβασάνιστα συμβιβάζεις Χριστό και κόσμο;
Εκείνη ξυλοκοπήθηκε για την αγάπη του Χριστού κι εσύ διστάζεις να ομολογήσεις και να δώσεις Χριστό στο σπίτι ή στο σχολείο;
Τώρα που γνώρισες τη σύγχρονη μάρτυρα από το Βουκουρέστι, που ακούει στο όνομα Ντανιέλα, να την παρακαλείς να σε στηρίζει στον προσωπικό σου αγώνα και να δυναμώνει την πίστη σου. Να θυμάσαι πάντα τα λόγια της: «Μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις».
Να είσαι σίγουρη ότι και στην ελληνική γη υπάρχουν πολλές Ντανιέλες που αγαπούν το Χριστό, που καθημερινά Τον ομολογούν με την ζωή και τα λόγια τους, που αντιστέκονται στις προσκλήσεις και προκλήσεις του κόσμου και που όταν οι περιστάσεις το απαιτούν καταθέτουν κι αυτές το προσωπικό τους μαρτύριο.
Πηγή , petraxili.blogspot.gr
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/