Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ ΣΙΝΑΪΤΗΣ, ποὺ γιορτάσαμε τὴν
περασμένη Κυριακή, πὼς ὑπάρχει ἐ ξ ω τ ε ρ ι κ ὴ στάση τοῦ σώματος καὶ ἐ
σ ω τ ε ρ ι κ ὴ στάση τῆς ψυχῆς. Δὲν φανερώνει πάντοτε ἡ στάση καὶ ἡ
κίνηση τοῦ σώματος τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς. Ἄλλοτε ἡ ταπείνωση ἢ ἡ
ὑπερηφάνεια τοῦ ἀνθρώπου φαίνονται στὴ σωματική του κίνηση ἢ στάση,
ἄλλοτε ὄχι. Στὴ δεύτερη περίπτωση βλέπουμε κάποιον νὰ κινεῖται
πολὺ "σεμνὰ" καὶ "προσεκτικά", καὶ ἀπὸ μέσα του νὰ αἰσθάνεται
"πλανητάρχης" καὶ κάποιον ἄλλον νὰ μὴν "προσέχει" μὲ τὴν ἔννοια τοῦ
προηγούμενου καὶ μέσα του νὰ εἶναι γονατισμένος. Τὰ φαινόμενα δηλαδὴ
ἀπατοῦν. Ἄλλοτε πάλι ἔκλαψε πρῶτα τὸ σῶμα καὶ μετέδωσε τὸ κλάμα στὴν
καρδιά. Ἄλλοτε ἡ καρδιὰ πρώτη θρήνησε καὶ παρέσυρε καὶ τὸ σῶμα. Ἄλλοτε
καὶ τὰ δύο μαζὶ κλαῖνε προσευχόμενα τόσο δυνατά, ποὺ δὲν ἀκούγονται
καθόλου καὶ μὲ νοερὰ ρεύματα δακρύων. Τότε ὁ ἄνθρωπος γίνεται ΟΛΟΣ ΕΝΑ
ΣΤΟΜΑ ποὺ κράζει στὸ Θεό.Ὅπως καὶ νὰ ἔχει τὸ πρᾶγμα συνεχῶς νὰ
προσευχόμαστε στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, λέει ὁ Ἅγιος. Κι ἂν ξεχνᾶς λίγο τὸ
Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μὴν λυπηθεῖς ὅταν τὸ πάρεις εἴδηση, ἀλλὰ νὰ χαρεῖς γιὰ
νὰ ξαναρχίσεις νὰ προσεύχεσαι. Ἑὐτυχῶς, πές, ποὺ τὸ κατάλαβα ὅτι μοῦ
"ἔφυγε" ἡ προσευχή, τώρα ξαναρχίζω"! Σὰν νὰ εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ
προσεύχεσαι κάθε φορά. Τὴν πρώτη φορὰ εἶσαι πάντα ξεκούραστος. Γι' αὐτὸ
ἡ ἀληθινὴ προσευχὴ ξεκουράζει, δὲν κουράζει. Προχωρᾶς, ὧρες, κι ὅλο καὶ
περισσότερο ξεκουράζεσαι.......