1. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, οι αρετές είναι δεμένες μεταξύ τους, αποτελώντας μια ιερή αλυσίδα:
Έτσι η προσευχή ξεκινάει από την αγάπη!
Η αγάπη από τη χαρά!
Η χαρά από την πραότητα!
Η πραότητα από την ταπεινοφροσύνη!
Η ταπεινοφροσύνη από τη διακονία!
Η διακονία από την ελπίδα!
Η ελπίδα από την πίστη!
Η πίστη από την υπακοή!
Η υπακοή από την απλότητα! Επίσης και οι κακίες είναι αλυσίδα μεταξύ τους:
Το μίσος από το θυμό.
Ο θυμός από την υπερηφάνεια.
Η υπερηφάνεια από την κενοδοξία.
Η κενοδοξία από την απιστία.
Η απιστία από τη σκληροκαρδία.
Η σκληροκαρδία από την αμέλεια.
Η αμέλεια από τη χαύνωση.
Η χαύνωση από την ολιγωρία.
Η ολιγωρία από την ακηδία.
Η ακηδία από την ανυπομονησία.
Και τέλος η ανυπομονησία από τη φιληδονία. Οτιδήποτε καλό κάνει ο άνθρωπος, ο πονηρός θέλει να το λερώνει με τα δικά του σπέρματα. Δηλαδή με την κενοδοξία, την οίηση, το γογγυσμό, ούτως ώστε το καλό να μη γίνεται προς δόξαν Θεού ή με προθυμία. Ο Άβελ, για παράδειγμα, προσέφερε στον Θεόν θυσία από τα λιπαρά μέρη και από τα πρωτότοκα πρόβατα. Επίσης και ο Κάϊν προσέφερε δώρα από τους καρπούς της γης, αλλά όχι από τα πρώτα… Γι’ αυτό και ο Θεός δέχθηκε τη θυσία του Άβελ και δεν δέχθηκε τα δώρα του Κάϊν. Απ’ αυτό μαθαίνουμε ότι ένα καλό, αν το κάνουμε με αμέλεια ή καταφρονητικά ή για κάποιον άλλο λόγο και όχι για τον Θεόν, δεν γίνεται ευπρόσδεκτο από τον Θεόν!
Μελέτημα 4ον
Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος,
50 Ομιλίες Πνευματικές