Μια γυναίκα χωρική, που στα χίλια επτακόσια τόσο, χάνει τον κτίστη άντρα της και αποφασίζει να συνεχίσει εκείνη τη δουλειά του, ολοκληρώνοντας το κτίσιμο μιας εκκλησιάς, δεν είναι «μια τυχαία γυναίκα».
Αυτή η «μη τυχαία», γέννησε τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, τον «απομοναχιασμένο», όπως έγραφε για κείνον ο Πολυαγαπημένος και Χαριτωμένος , μακαριστός, Φώτης Κόντογλου.
Καλόγερος αποφάσισε να γίνει ο Σεραφείμ σαν μεγάλωσε, και «σαν πέθανε ο ηγούμενος Παχώμιος που αγαπούσε το Σεραφείμ σαν παιδί του, πήρε την άδεια από το νέο ηγούμενο να ζήσει «απομοναχιασμένος», στο δάσος. Όπου είχε κάνει από ελατόξυλα μια ίσμπα, μια καλύβα από τον καιρό που ήταν δόκιμος και πήγαινε και μάζευε ξύλα…», διηγείται ο Κόντογλου.
Αλήθεια, πότε ήταν πραγματικά μόνος αυτός ο πραγματικά απομοναχιασμένος;
-Με την εξαίρεση των στιγμών του πειρασμού που τον έκανε επί τρία χρόνια να νιώθει φόβο στο δάσος,ποτέ.
Μαζί του, ήταν «συντρόφοι του τα άγρια ζώα», οι προσκυνητές που τρεχαν να τον βρουν να τους προφητέψει και να τους γιατρέψει, ο Χριστός ο ίδιος, Αυτός, ο Αναστημένος, που είχε πλανίσει ως καλός μαραγκός έτσι τον κορμό της καρδιάς του Σεραφείμ ώστε εκείνος, ο απομοναχιασμένος, ο σκυφτός γεροντάκος με το κομποσκοίνι και το ραβδί , να μην έχει άλλο χαιρετισμό σε όλη τη διάρκεια της εδώ ζωής του, παρεκτός του «Χριστός Ανέστη ,Χαρά μου».
Σκεφτείτε…Φανταστείτε αν θέλετε… ανάμεσα στους Ρώσους που έτρεχαν στα βουνά του Σάρωφ για να δουν από κοντά το Στάρετς του οποίου η φήμη της αγιότητας είχε απλωθεί, να υπήρχε λέει ένας που δεν είχε νιώσει ποτέ του πατρικό ή μητρικό χάδι, που δεν είχε εισπράξει ποτέ στη ζωή του ως τότε κάποιον έπαινο, που δεν είχε αισθανθεί τη γλύκα της αποδοχής, της αγάπης.
Φανταστείτε έναν πεντάρφανο που δεν είχε με τη σειρά του φανταστεί ποτέ πως θα μπορούσε να γίνει για κάποιο άλλο πλάσμα πηγή χαράς. Και φανταστείτε ένα τέτοιο πεντάρφανο,να πηγαίνει – από περιέργεια που λέει ο λόγος, βρε αδέλφια!-να βρει αυτόν τον Σεραφείμ τον απομοναχιασμένο, κι αυτός να του λέει ξαφνικά: «…Χριστός Ανέστη Χαρά μου…»
Αλλά γιατί να το σκεφτούμε και να το φανταστούμε κάτι τέτοιο; Στις χιλιάδες των Ρώσων που επισκέφθηκαν τον Άγιο, δεν θα υπήρχαν κι άνθρωποι διψασμένοι για μια λέξη αγάπης κι ελπίδας;
Ελπίδα… «Το πιο φοβερό πράγμα για το Χριστιανό είναι η απογοήτευση», γράφει ο Κόντογλου πως έλεγε κάθε τόσο ο Άγιος.
Δεν μπορεί. Κάποιοι, αυτοί που δεν τον γνώρισαν γιατί έζησαν πολύ μετά από κείνον, μα ήξεραν απ τους παλιούς την ιστορία, θα θυμόντουσαν και την προφητεία:
« Θα έρθη μια θλίψη , που δεν παρουσιάστηκε όμοια από καταβολής του κόσμου. Κι οι ίδιοι οι άγγελοι δεν θα προφταίνουνε να μαζεύουν τις ψυχές από τη γη». Κι αυτοί οι κάποιοι,(θα)ζησαν με την ελπίδα[...]
Που προφήτεψε τη Σταύρωση της χώρας του και τους διωγμούς της (Ρωσικης)Ορθοδοξίας , και του οποίου εκπληρώθηκε και η τελευταία προφητεία: «Το λείψανό μου θα μεταφερθεί από το Σαρωφ στο Ντιβέγιεβο, κι από κει θα ανοίξει το κήρυγμα της παγκόσμιας μετάνοιας».[...]
πηγή
Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος-Προσκυνητής
Tags:
Άγιοι