Λές και ήταν όνομα και πράμα ο Άγγελος. Λεπτοκαμωμένος, με ολοκάθαρα μάτια και φωτεινό μέτωπο. Τό ίδιο και η μονάκριβη αδελφή του, η Ελπίδα, μικρότερή του κατά δύο χρόνια. Δέν τους είχε μολύνει ο κόσμος. Πρόσεχαν στη ζωή τους, είχαν τον ίδιο Πνευματικό, κοινωνούσαν τακτικά και αφοσιώνονταν στις σπουδές τους: ο Άγγελος στη Θεολογική Σχολή και η Ελπίδα στη Φιλοσοφική. Κανείς όμως δεν γνώριζε το δράμα που έζησαν και ζούσαν στο σπίτι τους. Είχαν έλθει από μακρινή επαρχία στην Αθήνα και απέφευγαν διακριτικά πολλές γνωριμίες και σχέσεις με γείτονες και άλλους.
Η μητέρα τους έφευγε νωρίς κάθε πρωί, καθάριζε σκάλες σε τέσσερις πολυκατοικίες και γύριζε κατάκοπη στο σπίτι το απόγευμα. Το μεσημεριανό τους φαγητό το ετοίμαζε αποβραδίς. Παρόλο που μπορούσαν να φάνε στη Λέσχη του Πανεπιστημίου, ήθελε να τρώνε από το φαγητό της και δεν της χαλούσαν το χατίρι. Το βράδυ στο τραπέζι η μάνα τους, παρά την κούρασή της, ήθελε να μαθαίνει τα νέα τους και χαιρόταν βλέποντας και ακούγοντας τα βλαστάρια της.
Αυτή η ωραία ατμόσφαιρα του βραδινού τραπεζιού που έκλεινε κάθε μέρα με προσευχή, τους βοηθούσε να ξεχνούν για λίγο όλοι τους τον βαθύ πόνο της καρδιάς τους, που εδώ και επτά χρόνια τους χτύπησε απρόσμενα. Πόνος σκληρός. Πόνος που προκάλεσε ο μισάνθρωπος Σατανάς. Στα καλά καθούμενα ο πατέρας της οικογένειας εγκατέλειψε τη γυναίκα του και τα δυό τους αγγελούδια και χάθηκε στο άγνωστο. Έμπλεξε με κάποια πονηρή γυναίκα αντροχωρίστρα και έφυγε μαζί της, σκλάβος της αμαρτίας, σε άλλη χώρα.
Καί ζούσε πλέον σιωπηλά και υπομονετικά η εγκαταλειμμένη οικογένεια το δράμα της. Η μάνα δεν θέλησε να βάλει άλλον πατέρα στο σπίτι για τα παιδιά της. Συμβούλευε μάλιστα τα παιδιά της να προσεύχονται να μην πάθει κανένα κακό ο πατέρας τους εκεί που βρισκόταν, να μη συζητούν με κανένα γι’ αυτόν, το πολύ να λένε ότι είναι στο εξωτερικό και να εξακολουθούν να τον αγαπούν όπως και πρώτα.
Τά παιδιά άκουσαν προσεκτικά και με δάκρυα στα μάτια τις συμβουλές της μητέρας τους και προσπαθούσαν να την βοηθούν και να μην την στενοχωρούν καθόλου. Όταν μάλιστα είδαν ότι ξενοδούλευε για να μπορέσουν να ζήσουν και να σπουδάσουν, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ξεκουράζουν. Την καθαριότητα του σπιτιού και άλλες δουλειές μέσα στο σπίτι τις ανέλαβαν με χαρά ο Άγγελος και η Ελπίδα. Και στο διάστημα των διακοπών των μαθημάτων πήγαιναν και βοηθούσαν τη μάνα τους στην καθαριότητα των πολυκατοικιών, κι ας μην ήθελε εκείνη.
Έτσι κυλούσαν τα χρόνια. Οι πρώτες ρυτίδες έκαναν την εμφάνισή τους στο πρόσωπο της κυρίας Καλλιόπης, της ζωντοχήρας μάνας του Άγγελου και της Ελπίδας. Ο πόνος της ψυχής και των τριών που τον ζούσαν επί χρόνια μέσα τους, τους έστρεψε ακόμη πιό πολύ πρός τον Θεό. Γνώρισαν πιστούς ανθρώπους. Παρακολουθούσαν θείες Λειτουργίες, Αγρυπνίες, Παρακλήσεις, ομιλίες Ορθόδοξες και σιγά-σιγά μαλάκωνε ο σκληρός πόνος τους.
Κάποτε ο Πνευματικός του Άγγελου του δώρισε ένα βιβλίο για τον άγιο Παΐσιο και του είπε να το μελετήσει προσεκτικά. Θα ωφεληθείς πολύ, πρόσθεσε.
Καί πράγματι, συγκινήθηκε και ωφελήθηκε πολύ από τη μελέτη του ο Άγγελος. Το έδωσε μάλιστα και στην Ελπίδα. Και επειδή την είδε ενθουσιασμένη από τη μελέτη του, της είπε μιά μέρα:
–Τί λές; Συμφωνείς να προσευχηθούμε μαζί στον άγιο Παΐσιο για τον πατέρα μας; Όπως είδες στο βιβλίο, με τις πρεσβείες του Αγίου γίνονται πολλά θαύματα.
–Συμφωνώ απολύτως, αδελφέ μου. Είναι μεγάλη η Χάρη του νέου Αγίου της Εκκλησίας μας.
Τό είπαν και το έκαμαν. Προσευχήθηκαν με θέρμη τα δύο αδέλφια, και παρακάλεσαν τον όσιο Παΐσιο για τον άσωτο πατέρα τους. Και το θαύμα δεν άργησε να συμβεί. Ένα μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού τους. Σήκωσε το ακουστικό ο Άγγελος:
–Ορίστε; Ποιός είστε;–Είμαι ο πατέρας σου, Άγγελέ μου! Γνώρισα τη φωνή σου!–Καί τι θέλεις, πατέρα; Πόσο χαίρομαι που σ’ ακούω!–Θέλω να ξαναέλθω στο σπίτι μας, παιδί μου!–Νά τηλεφωνήσεις το απόγευμα μετά τις πέντε, που έρχεται η μαμά από τη δουλειά της. Εγώ και η Ελπίδα σε θέλουμε πολύ, μπαμπά! Νομίζω και η μαμά!–Καλά, παιδί μου. Σε φιλώ.
Όταν ήλθε η Καλλιόπη από τη δουλειά της, την αγκάλιασε ο Άγγελος και της είπε κλαίγοντας από χαρά:–Μαμά, άκουσε ο άγιος Παΐσιος την προσευχή μας που κάναμε χθές το πρωί με την Ελπίδα για τον πατέρα μας! Και σήμερα ο μπαμπάς πήρε τηλέφωνο και θέλει να επιστρέψει στο σπίτι μας!–Δόξα τώ Θεώ, είπε η μάνα κι έκαμε τον σταυρό της.
Τό απόγευμα, αφού προσευχήθηκαν όλοι, περίμεναν το τηλεφώνημα του άσωτου πατέρα. Στις επτά χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό με τρεμάμενα χέρια η μάνα.–Ορίστε! Ποιός είναι;–Είμαι ο Νίκος, ο άντρας σου, Καλλιόπη, που πρόδωσα την αγάπη σου και πίκρανα τα παιδιά μας. Θέλω να γυρίσω πίσω κοντά σας. Δεν αντέχω άλλο μακριά σας! Με θέλεις;–Αφού μετάνιωσες και αποφάσισες να είσαι το στήριγμα και το παράδειγμά μας, έλα, σε περιμένουμε με χαρά όλοι μας, Νίκο! Περιμέναμε χρόνια αυτή τη μέρα! Σε έφερε ο άγιος Παΐσιος!–Ευχαριστώ που με δέχεσαι, Καλλιόπη, πιστή γυναίκα μου. Θα γίνει όπως το λές και το θέλεις. Θα το δείς!
Η στιγμή της επιστροφής του πατέρα ήταν συγκινητική. Απερίγραπτη! Μιά νέα ζωή άρχιζε πλέον για τον πρώην άσωτο πατέρα. Ζωή μετανοίας, αλλά και οικογενειακής ευτυχίας για όλους, με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου Παϊσίου.
Πηγή: osotir.org
Πηγή: https://i-epikaira.blogspot.com/
Η μητέρα τους έφευγε νωρίς κάθε πρωί, καθάριζε σκάλες σε τέσσερις πολυκατοικίες και γύριζε κατάκοπη στο σπίτι το απόγευμα. Το μεσημεριανό τους φαγητό το ετοίμαζε αποβραδίς. Παρόλο που μπορούσαν να φάνε στη Λέσχη του Πανεπιστημίου, ήθελε να τρώνε από το φαγητό της και δεν της χαλούσαν το χατίρι. Το βράδυ στο τραπέζι η μάνα τους, παρά την κούρασή της, ήθελε να μαθαίνει τα νέα τους και χαιρόταν βλέποντας και ακούγοντας τα βλαστάρια της.
Αυτή η ωραία ατμόσφαιρα του βραδινού τραπεζιού που έκλεινε κάθε μέρα με προσευχή, τους βοηθούσε να ξεχνούν για λίγο όλοι τους τον βαθύ πόνο της καρδιάς τους, που εδώ και επτά χρόνια τους χτύπησε απρόσμενα. Πόνος σκληρός. Πόνος που προκάλεσε ο μισάνθρωπος Σατανάς. Στα καλά καθούμενα ο πατέρας της οικογένειας εγκατέλειψε τη γυναίκα του και τα δυό τους αγγελούδια και χάθηκε στο άγνωστο. Έμπλεξε με κάποια πονηρή γυναίκα αντροχωρίστρα και έφυγε μαζί της, σκλάβος της αμαρτίας, σε άλλη χώρα.
Καί ζούσε πλέον σιωπηλά και υπομονετικά η εγκαταλειμμένη οικογένεια το δράμα της. Η μάνα δεν θέλησε να βάλει άλλον πατέρα στο σπίτι για τα παιδιά της. Συμβούλευε μάλιστα τα παιδιά της να προσεύχονται να μην πάθει κανένα κακό ο πατέρας τους εκεί που βρισκόταν, να μη συζητούν με κανένα γι’ αυτόν, το πολύ να λένε ότι είναι στο εξωτερικό και να εξακολουθούν να τον αγαπούν όπως και πρώτα.
Τά παιδιά άκουσαν προσεκτικά και με δάκρυα στα μάτια τις συμβουλές της μητέρας τους και προσπαθούσαν να την βοηθούν και να μην την στενοχωρούν καθόλου. Όταν μάλιστα είδαν ότι ξενοδούλευε για να μπορέσουν να ζήσουν και να σπουδάσουν, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ξεκουράζουν. Την καθαριότητα του σπιτιού και άλλες δουλειές μέσα στο σπίτι τις ανέλαβαν με χαρά ο Άγγελος και η Ελπίδα. Και στο διάστημα των διακοπών των μαθημάτων πήγαιναν και βοηθούσαν τη μάνα τους στην καθαριότητα των πολυκατοικιών, κι ας μην ήθελε εκείνη.
Έτσι κυλούσαν τα χρόνια. Οι πρώτες ρυτίδες έκαναν την εμφάνισή τους στο πρόσωπο της κυρίας Καλλιόπης, της ζωντοχήρας μάνας του Άγγελου και της Ελπίδας. Ο πόνος της ψυχής και των τριών που τον ζούσαν επί χρόνια μέσα τους, τους έστρεψε ακόμη πιό πολύ πρός τον Θεό. Γνώρισαν πιστούς ανθρώπους. Παρακολουθούσαν θείες Λειτουργίες, Αγρυπνίες, Παρακλήσεις, ομιλίες Ορθόδοξες και σιγά-σιγά μαλάκωνε ο σκληρός πόνος τους.
Κάποτε ο Πνευματικός του Άγγελου του δώρισε ένα βιβλίο για τον άγιο Παΐσιο και του είπε να το μελετήσει προσεκτικά. Θα ωφεληθείς πολύ, πρόσθεσε.
Καί πράγματι, συγκινήθηκε και ωφελήθηκε πολύ από τη μελέτη του ο Άγγελος. Το έδωσε μάλιστα και στην Ελπίδα. Και επειδή την είδε ενθουσιασμένη από τη μελέτη του, της είπε μιά μέρα:
–Τί λές; Συμφωνείς να προσευχηθούμε μαζί στον άγιο Παΐσιο για τον πατέρα μας; Όπως είδες στο βιβλίο, με τις πρεσβείες του Αγίου γίνονται πολλά θαύματα.
–Συμφωνώ απολύτως, αδελφέ μου. Είναι μεγάλη η Χάρη του νέου Αγίου της Εκκλησίας μας.
Τό είπαν και το έκαμαν. Προσευχήθηκαν με θέρμη τα δύο αδέλφια, και παρακάλεσαν τον όσιο Παΐσιο για τον άσωτο πατέρα τους. Και το θαύμα δεν άργησε να συμβεί. Ένα μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού τους. Σήκωσε το ακουστικό ο Άγγελος:
–Ορίστε; Ποιός είστε;–Είμαι ο πατέρας σου, Άγγελέ μου! Γνώρισα τη φωνή σου!–Καί τι θέλεις, πατέρα; Πόσο χαίρομαι που σ’ ακούω!–Θέλω να ξαναέλθω στο σπίτι μας, παιδί μου!–Νά τηλεφωνήσεις το απόγευμα μετά τις πέντε, που έρχεται η μαμά από τη δουλειά της. Εγώ και η Ελπίδα σε θέλουμε πολύ, μπαμπά! Νομίζω και η μαμά!–Καλά, παιδί μου. Σε φιλώ.
Όταν ήλθε η Καλλιόπη από τη δουλειά της, την αγκάλιασε ο Άγγελος και της είπε κλαίγοντας από χαρά:–Μαμά, άκουσε ο άγιος Παΐσιος την προσευχή μας που κάναμε χθές το πρωί με την Ελπίδα για τον πατέρα μας! Και σήμερα ο μπαμπάς πήρε τηλέφωνο και θέλει να επιστρέψει στο σπίτι μας!–Δόξα τώ Θεώ, είπε η μάνα κι έκαμε τον σταυρό της.
Τό απόγευμα, αφού προσευχήθηκαν όλοι, περίμεναν το τηλεφώνημα του άσωτου πατέρα. Στις επτά χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό με τρεμάμενα χέρια η μάνα.–Ορίστε! Ποιός είναι;–Είμαι ο Νίκος, ο άντρας σου, Καλλιόπη, που πρόδωσα την αγάπη σου και πίκρανα τα παιδιά μας. Θέλω να γυρίσω πίσω κοντά σας. Δεν αντέχω άλλο μακριά σας! Με θέλεις;–Αφού μετάνιωσες και αποφάσισες να είσαι το στήριγμα και το παράδειγμά μας, έλα, σε περιμένουμε με χαρά όλοι μας, Νίκο! Περιμέναμε χρόνια αυτή τη μέρα! Σε έφερε ο άγιος Παΐσιος!–Ευχαριστώ που με δέχεσαι, Καλλιόπη, πιστή γυναίκα μου. Θα γίνει όπως το λές και το θέλεις. Θα το δείς!
Η στιγμή της επιστροφής του πατέρα ήταν συγκινητική. Απερίγραπτη! Μιά νέα ζωή άρχιζε πλέον για τον πρώην άσωτο πατέρα. Ζωή μετανοίας, αλλά και οικογενειακής ευτυχίας για όλους, με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου Παϊσίου.
Πηγή: osotir.org
Πηγή: https://i-epikaira.blogspot.com/