Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως..
παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε.
Ο Όσιος Πατάπιος αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο.
Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία.
Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.
Μετά από καιρό, ο Όσιος Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.
Ο Άγιος Πατάπιος , σύμφωνα με μαρτυρίες πιστών, είναι από τους πλέον θαυματουργούς αγίους της Εκκλησίας μας.
Οι μοναχές ισχυρίζονται ότι τα θαύματά του είναι εκατοντάδες, πολλά από τα οποία τα έχουν ζήσει οι ίδιες.
Ένα από αυτά διηγούνται οι γερόντισσες Παταπία και Συγκλητική: «Είμαστε υποχρεωμένες να κατεβαίνουμε συχνά στο Λουτράκι για προμήθειες του μοναστηριού, αλλά και για πολλές άλλες υπηρεσίες. Το μοναστήρι τότε ήταν δυσκολοπρόσιτο.
Το μονοπάτι περνούσε ανάμεσα από γκρεμούς και δάση. Προσπαθούσαμε, βέβαια, να μη νυχτώνουμε, για να μην αποπροσανατολιζόμαστε, όμως κάποιες φορές αυτό ήταν ανέφικτο.
Διαπιστώναμε τότε ότι ο Άγιος μας προστάτευε. Άναβε φως στην πορεία μας και μας οδηγούσε στον προορισμό μας».