Όταν αμαρτάνετε, να μην απελπίζεσθε.
Με θάρρος και ελπίδα στον Θεό να μετανοείτε και να πηγαίνετε στον πνευματικό..Ας μη γυρίζομε πίσω στις αμαρτίες που έχομε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσατε συγνώμη; Τελείωσε! Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση. Δεν πρέπει να γυρίζομε πίσω και να κλεινόμαστε σε απελπισία. Ο μελαγχολικός άνθρωπος περιστρέφεται και ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο.
Ο αμαρτωλός που μετανοεί κι εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του.
Να είμαστε δούλοι ταπεινοί μπροστά στον Θεό. Να αισθανόμαστε χαρά και ευγνωμοσύνη για την άφεση των αμαρτιών μας.
Δεν είναι υγιές να λυπάται κανείς υπερβολικά για τις αμαρτίες του και να επαναστατεί εναντίον του κακού εαυτού του φθάνοντας μέχρι την απελπισία.
Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα.
Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία, σε αδράνεια και ακηδία.
Ο άνθρωπος τότε δεν μπορεί να κάνει τίποτα αχρηστεύεται.
Λέει: «Έπρεπε τότε, δεν έκανα τότε, τώρα τίποτα… Πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος…».
Του δημιουργείται ένα αίσθημα κατωτερότητος, ένας άκαρπος αυτοεξευτελισμός, όλα γι’ αυτόνε είναι ρημάδια. Ξέρετε τι βαρύ πράγμα είναι αυτό; Είναι ψευτοταπείνωση.
Όλ’ αυτά είναι σημάδια απελπισμένου ανθρώπου, που τον έχει κυριεύσει ο σατανάς.
Ο άνθρωπος φθάνει στο σημείο να μη θέλει ούτε να μεταλάβει, νομίζει ότι είναι ανάξιος για τα πάντα. Προσπαθεί να εξουθενώσει τη δράση του, τον εαυτό του, γίνεται άχρηστος.
Αυτή είναι η παγίδα που στήνει ο σατανάς, για να χάσει ο άνθρωπος την ελπίδα του στην αγάπη του Θεού. Αυτά είναι φοβερά, αντίθετα προς το Πνεύμα του Θεού.
Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ότι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στον πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε!
Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε.
Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ’ αυτή τη στιγμή κι έπειτα. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος».
Στον Απόστολο Παύλο πήγαινε το πνεύμα της δειλίας να τον εκκόψει από την προσπάθειά του προς τον Χριστό, αλλά έλαβε το θάρρος και έιπε: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός».
Και το άλλο: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια, ή διωγμός, ή λιμός, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα; Καθώς γέγραπται ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής».
Και ο προφητάναξ Δαβίδ: «Ουκ αποθάνομαι, αλλά ζήσομαι και διηγήσομαι τα έργα Κυρίου».
Να εντρυφάτε στις Γραφές. Θυμηθείτε εκείνο το ωραίο: «Εγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ, οι δε εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν».
Λόγοι περί προσευχής και μετάνοιας
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
Χανιά, 2015, σελ. 69-71
proseuxi.gr
πηγή: simeiakairwn.wordpress.com
Tags:
Άγιος Πορφύριος