Η μνήμη του αγίου Δημητρίου φαιδρύνει και λαμπρύνει όλη την Εκκλησία του Χριστού. Και με το ευώδες άρωμα του μύρου του μας προσκαλεί
να πάμε κοντά του.
Να διώξει και να γιατρέψει εκείνος, με το μύρο του,
τις βρωμερές πληγές που αφήνει η αμαρτία στην ψυχή και το σώμα μας.
Ν’ απαλύνει τον πόνο μας και την
αδυναμία μας, να στερεώσει την αδύνατη και χλιαρή πίστη μας, να μας
δώσει νέες δυνάμεις για τους πνευματικούς αγώνες μας, για να πολεμήσουμε
τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς μας, τους πειρασμούς του
σώματος και του πνεύματος, του κόσμου και του δαίμονος. Η αναστροφή των
χριστιανών με τον κόσμο των αγίων είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά και
ενίσχυση, πού δίνει στα παιδιά της η Ορθοδοξία.
Εκείνο πού πρέπει κάθε χριστιανός να κάμει σήμερα, είναι να μελετήσει
και να διδαχθεί απ’ τα μαρτύρια του αγίου Δημητρίου και του αγίου
Νέστορος υπομονή και γενναιότητα στις μεγάλες λύπες μας, στις
στενοχώριες, στις αρρώστιες, στις περιστάσεις όπου μας πνίγει ο
σύγχρονος άδικος και σκληροτράχηλος ειδωλολάτρης, που λατρεύει σαν θεό
το χρήμα του και την εξουσία του, την περιουσία του και τις αδυναμίες
του. Όταν μας πιέζουν με την κίβδηλη και βαρειά μεγαλοπρέπειά τους οι
άνθρωποι του μαμωνά, να βλέπουμε τον μικρό Νέστορα και τον Δαβίδ, και να μην φοβούμαστε τους σύγχρονους Λυαίους και Γολιάθ, όποιοι κι αν είναι. Εμείς να λέμε αυτό πού είπε ο Νέστωρ: «Θεέ Δημητρίου, βοήθει μοι!» Και
τότε: είτε είσαι η αδύνατη χήρα, με τ’ ανήλικα ορφανά· είτε ο άρρωστος
πατέρας, με μια φούχτα απροστάτευτα παιδιά· είτε η γριούλα η έρημη, μέσα
σε μια κρύα κάμαρη· είτε ο ροζιασμένος τσοπάνος στο ξεχασμένο μαντρί,
που σου στέλνουν μουχλιασμένο ψωμί και μόνο μια φορά τη βδομάδα· είτε ο
εργάτης και ο υπάλληλος, που σε εκμεταλλεύεται ο εργοδότης σου και
πλουτίζει εκείνος με τον ιδρώτα σου, ενώ εσύ πεινάς και υποφέρεις· είτε
είσαι, τέλος, ένας αδύνατος σε γνωριμίες κοινωνικές κ’ έχεις ν’
αντιμετωπίσεις εχθρούς σατανικά οπλισμένους (ακόμη και κάτω απ’ την
υποκριτική ευσεβοφροσύνη τους)· όποιος και να ‘σαι, γύρισε τα μάτια και τα χέρια σου στον ουρανό και «ο Θεός του Δημητρίου» θα σε βοηθήσει. Όσο
κι αν φαίνεται πως ο Θεός ανέχεται καμμιά φορά το άδικο και το στραβό,
είναι δίκαιος, και το πληρώνει με τον τρόπο και την ώρα που εκείνος
ξέρει. Όσο μεγάλος κι αν είναι ο Λυαίος, αν δεν είναι πάνω του ο φόβος
και ο νόμος του Θεού, θα πέσει. Κι όσο μικρός και αν είναι ο Νέστωρ, όταν έχει το Θεό μαζί του θα νικήσει.
Μπορούμε, μάλιστα, να παρακαλούμε και τον άγιο Δημήτριο, να μας
λυτρώνει με τις πρεσβείες του προς το Θεό, από τους κινδύνους και τις
επιβουλές των φανερών και των αφανών εχθρών μας. Κι ας λέμε αυτό το
τροπάρι από τους αίνους του Αγίου: «Δεύρο, μάρτυς Χριστού προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως».
«Δεύρο, μάρτυς Χριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως
και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της
αιρέσεως• υφ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου
διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Οίκτειρον
ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν• παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ
ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος».
Δηλαδή:«Έλα, μάρτυρα του Χριστού, σ’ εμάς πού έχουμε μεγάλη ανάγκη
από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη, και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές
φοβέρες και από τη δεινή μανία της αιρέσεως, που μας κατατρέχει, σαν να
‘μαστε σκλάβοι, και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε, κι αλλάζουμε
ολοένα τόπο με τόπο, και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα
σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε και δος μας ανάπαυση, πάψε τη ζάλη και
σβύσε την αγανάκτηση πού σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας τον Θεό,
πού δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος».(απόδοση: Φ. Κόντογλου).
Παντελής Β. Πάσχος
πηγή: Π.Β. Πάσχου, Έρως Ορθοδοξίας, Έκδοσις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1987