Τὰ μασκαρέματα δὲν τὰ
θέλει ὁ Θεός.Τέλειωσε. Σοῦ ἀρέσει δὲν σοῦ ἀρέσει καὶ ψάξτο στὴ δεύτερη
περίπτωση. Ἀρκετὰ κοπιάζουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ καθημερινά μας
-πνευματικὰ- μασκαρέματα.
Ποιὰ "ἔθιμα" καὶ κουραφέξαλα! Μά, ἡλίθιοι πιὰ
ἐντελῶς εἴμαστε; Τὰ μασκαριλίκια εἶναι ὑποσυνειδήτως ἀπόπειρες -τελικὰ
ἀποτυχημένες- νὰ συναντήσουμε τὸ βαθύτερο ἑαυτό μας, ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτὸ
γίνεται μόνον ἐν Χριστῷ, ἀποτυγχάνουμε. Μᾶλλον δὲν θέλουμε νὰ τὸν
συναντήσουμε εἰλικρινά. Τὸ πρᾶγμα θυμίζει κάτι σὰν ἀποτυχημένη
ἐξομολόγηση. Βαφτίζουμε μάλιστα ὅλο αὐτὸ τὸ τσίρκο (τὸ πολυέξοδο
κιόλας!) "ἔθιμο", "παράδοση" κλπ καὶ τοῦ προσδίδουμε καὶ τὸ κῦρος ...
θεσμοῦ! Τέτοια ἀλλοτρίωση! Κακόμοιρο Ἑλλαδιστάν! Καλὰ ἔλεγε ὁ Τσαρούχης:
"ἡ Ἑλλάδα γνώρισε πολλὲς κατοχές. Ἡ χειρότερη ἀπ' ὅλες εἶναι ἡ
ἑλληνική" καί, περιγράφοντας τὴ σημερινή μας κατάντια, ὁ μακαριστὸς
Σιατίστης Παῦλος συμπλήρωνε ἀφοῦ μνημόνευε τὸν προαναφερθέντα: "τὸ [εἷς
οἰωνὸς ἄριστος ἁμύνεσθαι περὶ πάτ-ρης] ἔγινε περὶ πάρ-τ-ης"!!! Κοίτα τὴν
πάρ-τη σου, δηλαδή, ἀλλὰ καὶ τὰ "πάρτ-υ" σου, συμπληρώνω κι ἐγώ. Τὴν
εὐχή του νὰ ἔχουμε.