Παίρνω και μια χιλιάρα βιταμίνη C κάθε πρωί. Βάζω και λίγο λεμόνι στο νερό που θα πιώ, μόλις ξυπνήσω.
Καθώς κοιμάμαι νωρίς, βλέπω και όνειρα αυτές τις μέρες. Είχα καιρό να θυμηθώ όνειρα. Λένε ότι πάντα βλέπεις, μα δεν τα θυμάσαι. Τώρα που κοιμάμαι νωρίς, τα θυμάμαι και είναι παράξενο. Φίλοι και γνωστοί έρχονται να μου κάνουν παρέα στον ύπνο, βλέπω κουβέντες στο δρόμο και σε νοσοκομεία και σε σπίτια και ασανσέρ. Θυμάμαι κάτι λεπτομέρειες παράξενες. Χτες είδα μια κυρία με την κόρη της, και το πρωί θυμόμουν πόσο όμορφη ήταν η μάλλινη ζακέτα που φορούσε, πολύ αρχοντική, αριστοκρατική.
Το απόγευμα χτες έβγαζα φωτογραφίες απ’ το μπαλκόνι, τον ήλιο που έδυε, γέμισε ωραία χρώματα ο ουρανός. Είδα κι ένα γείτονα που ανέβηκε στην ταράτσα του να κάνει την απογευματινή του «βόλτα», να ξεμουδιάσει. Καθόταν και κοίταζε κι αυτός μακριά τα χρώματα και τον ορίζοντα, προς την Ακρόπολη. Η ταράτσα του είχε κεραμίδια η μισή. Κι αυτός καθόταν ήσυχος σε μια γωνιά και κοίταζε κι ένιωθε καλά. Με τον εγκλεισμό των ημερών εκτιμήσαμε κάτι πράματα τόσο απλά: τι σημαίνει λίγη κίνηση, ο ουρανός, τα χρώματα, η ανάσα και η ζωή.
Δεν έχω σαλάτες πια στο σπίτι, τις έφαγα όλες. Μου έμειναν κάτι υπέροχα μανταρίνια και στύβω κάθε πρωί αρκετά και κάνω χυμό, έχουν μια απίστευτη μυρωδιά τα μανταρίνια. Με όλες αυτές τις απολυμάνσεις που λένε, βαριέμαι να βγω να μπω στο σούπερ μάρκετ να πάρω σαλάτες. Έχω μια σάλτσα ντομάτας, θα την κάνω με ρύζι. Σα «σαλατικό» είναι και αυτό, ντομάτα βρασμένη είναι.
Ο Γ. θέλει να πάει να μείνει στη νέα του φίλη, μα οι γονείς του ουρλιάζουν πως δεν πρέπει λόγω ιού και λόγω ηθικής. Άλλωστε η μάνα της φίλης του δουλεύει σε νοσοκομείο και φοβούνται μη τους κολλήσει όλους. Τελικά δεν πήγε στης φίλης του, μα κατέβασε ρολά και εδώ και μέρες δεν μιλάει με τους γονείς του καθόλου. Κλείστηκε στο δωμάτιο. «Πώς έγινε έτσι το παιδί μου», με ρωτάει η μάνα.
Μου ‘πε ένας φίλος μου από το εξωτερικό πως πέθανε η γιαγιά του στη βόρεια Ελλάδα αυτές τις μέρες. Όχι λόγω της ίωσης αυτής, είχε άλλα θέματα. Δεν μπόρεσαν να έρθουν στην κηδεία της κανείς από το εξωτερικό, ούτε παιδιά ούτε εγγόνια. Τα αεροδρόμια κλειστά. Μονάχα λίγα άτομα μπήκαν στο ναό, και τράβαγαν βίντεο με το κινητό, live, και «έτσι είδαμε τη γιαγιά μου για τελευταία φορά από το κινητό της θείας μου. Δεν άντεχα να βλέπω τον παππού μου να περπατάει δίπλα στο φέρετρο, με 3-4 άτομα δίπλα του, κι εμείς να λείπουμε. Πώς γίναμε έτσι».
Με πήραν φίλοι άλλοι από το εξωτερικό και μου είπαν ότι αρκετοί γνωστοί τους κόλλησαν τον κορονοϊό, και μπήκαν σε νοσοκομείο. Μου είπαν και για έναν γνωστό παπά τους, που πήγε επίσκεψη ο άνθρωπος, και κόλλησε κι αυτός τώρα. Άλλος φίλος μου απ’ το Σικάγο μου έστειλε 4-5 ηχητικά μηνύματα, δουλεύει στην εντατική στο νοσοκομείο, νοσηλευτής, και φοβάται για τα παιδιά και τη γυναίκα του, όταν γυρίζει σπίτι. Βλέπει πολλά, τρέμει η ψυχή του για όλους τους.
Όλη μέρα μου στέλνουν ένα σωρό βιντεάκια, άλλα εκφοβιστικά, με σενάρια τρόμου, ή αστεία, πλάκες, μιμίδια, κείμενα, προφήτες, την «ορθόδοξη» Άντζελα, τη Θώδη με το πρόβατο, τις κάρτες, τσιπάκια, εμβόλια, λιτανείες, αγρυπνίες, συνταγές, cookies.
Μια άλλη φίλη βλέπει τον άντρα της όλη μέρα να στέλνει μηνύματα στο κινητό. Μιλάει με τη νέα του κατάκτηση, ετοιμάζονται για διαζύγιο, μα πρέπει να μένουν μέσα αυτές τις μέρες, μαζί, να κοιτάει ο ένας τον άλλο, να βράζουν στο ζουμί τους και να κάνουν υπομονή, να περάσει ο ιός, να έρθει το διαζύγιο, να πάει ο άντρας με τη φιλενάδα να ζήσει τον έρωτά του. Στη μέση, ένα παιδί. Μια τρέλα.
Η Μ. βασανίζεται, διότι έκλεισε το γυμναστήριο στη γειτονιά και δεν αντέχει να αφήνει το σώμα της έτσι, «έχω τρέλα με το σώμα μου, δεν θέλω να κρεμάσει, τι θα κάνω τόσες μέρες, στο σπίτι δεν έχω όργανα γυμναστικής, δεν αντέχω, υποφέρω σας λέω». Δεκτόν.
Μπήκα να δω μια αγρυπνία live και κάποια άτομα άρχισαν να βρίζονται στα σχόλια, ο κακός χαμός. Οι ψάλτες έλεγαν τα δικά τους, και στο διαδίκτυο οι άλλοι από κάτω στα σχόλια, να γράφουν βρισιές και προσβολές ο ένας στον άλλο. «Να φύγεις από δω μέσα αν δεν σου αρέσει», έλεγε μια κυρία στον τύπο που της πήγε κόντρα.
Ο Β. με τον εγκλεισμό τόσες μέρες δεν αντέχει τον πατέρα του που είναι αυταρχικός, τη μάνα του που κάνει τα δικά της κι αυτή, και τα παιχνίδια εξουσίας που δεν αφήνουν το σπίτι να ηρεμίσει λιγάκι.
Κι ο Κ. μου στέλνει κάθε λίγο ηχητικά από καυγάδες των γονιών του, «έτσι, να ακούσετε λίγο ζωντανά τι περνάω σ’ αυτό το σπίτι που ζω μαζί τους». Τσακωμοί για κάτι γλάστρες, βρύσες, θερμοσίφωνες και το σκύλο στην αυλή. Ασυμφωνία σε όλα. «Ανάθεμα τον κορονοϊό που σε έχω όλη μέρα μες στα πόδια μου!»
Είδα χτες μια όμορφη ταινία, «Ο Σομελιέ», πολύ ανθρώπινη. Σε δύο σημεία έκλαψα μετά από καιρό. Εκεί που η μάνα ετοίμασε μια εκδήλωση- έκπληξη, για να μαζέψει χρήματα για το γιο της, που ήθελε να γίνει οινολόγος και Μάστερ Σομελιέ, και έπρεπε να πάει στο Παρίσι για λίγο. Ο πατέρες όμως ήθελε το γιο να συνεχίσει το εστιατόριο που ήδη είχαν. Πολύ ανθρώπινο, πώς η ζωή έχει διαρκώς τα πάνω και τα κάτω της, και πώς ο πόνος και η περιπέτεια σε περιμένουν ακόμα και μετά από μια τρελή χαρά και επιτυχία!!
Και μετά, ένιωσα έναν αφόρητο πόνο στο αριστερό μου πόδι, δεν μπορούσα καθόλου να πατήσω. Είχα κάνει λίγη γυμναστική το μεσημέρι στο σπίτι, και βγήκε τώρα το βράδυ το πρόβλημα, κάπου θα το είχα κουράσει. Ευτυχώς τώρα είμαι καλύτερα και μπορώ και πατάω τη φτέρνα και περπατάω.
Βλέπω απ’ το παράθυρο κάτι περιστέρια που πετάνε ελεύθερα στον ουρανό και λίγο τα ζηλεύω για την ελευθερία τους. Έτσι ήμασταν κι εμείς πριν λίγες μέρες. Μα ξέρω ότι όλα γίνονται για ένα καλό στο τέλος, και αφήνω τη γκρίνια και τα παράπονα.
Πάντως, πολλά ψυχολογικά αυτό τον καιρό.
Μα και πολλή ομορφιά και πολλοί άγιοι άνθρωποι μένουν δίπλα μου, χωρίς να έχουν φωτοστέφανο επίσημο. Μα και το ανεπίσημο μου αρέσει πολύ και μου κάνει. Σαν την Γ. που μου μίλησε από άλλο σημείο του εξωτερικού, να κάνει ένα διάλειμμα απ’ το διάβασμα των παιδιών και το μαγείρεμα. Είχε τόση χαρά, ζωντάνια και ταπείνωση η φωνή της, τόσο νορμάλ άνθρωπος, που χάρηκα τον άντρα της και τα παιδιά της. Αξίζει να έχεις μια τέτοια γυναίκα για σύζυγο και για μάνα σου, σκέφτηκα. Σε ταΐζει δύναμη, πίστη, φως και αγάπη. Με τέτοια μάνα δεν φοβάσαι ούτε ιούς ούτε τίποτε.
Ό, τι να ‘ναι έγραψα πάλι.
Μα και η εποχή μας έτσι είναι: ό, τι να ‘ναι.
Ξέχασα: μια φίλη μου ετοιμάζεται να γεννήσει αυτές τις μέρες.
Μια νέα ζωή έρχεται.
Ζωή!!! Τι όμορφη η γιορτή σου!
Στη φωτό, η βόλτα του γείτονα.
π. Ανδρέας Κονάνος
Tags:
π. Ανδρέας Κονάνος