Ἁμαρτάνοντας ἐμεῖς πολὺ κι ὁ Θεὸς ξεχύνει τὴν θάλασσα τῆς πολυσπλαγχνίας του στὴν μετάνοιά μας. Ἔτσι σβύνει τὴ φωτιὰ τῶν δικῶν μας κακῶν. Ὀφείλεις νὰ σκέπτεσαι, ὄχι μόνο τὴν κρίσι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν φιλανθρωπία του.
Αὐτὸς παιδεύει τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸ συμφέρον τους. Συγκαταβαίνει καὶ συμπάσχει μαζί μας, γιὰ νὰ μὴ χαθοῦμε. Παράδειγμα εἶναι ὁ Ναβουχοδονόσορ. Αὐτὸς διέπραξε κάθε εἶδος κακίας, ἀπανθρωπίας, ἀσεβείας καὶ μὲ τὰ αἵματα καταμέθυσε τὴν γῆ. Ἀκόμη δὲν εἶχε ποτὲ ἕναν καλὸ λογισμό, ἀλλὰ προχώρησε καὶ σὲ ἀντίθεους. Ὅμως μὲ τὴν τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἀποθηριώθηκεκαὶ ἀποκτηνώθηκε, ἐξομολογήθηκε μὲ λόγια καὶ εἶπε λίγα ρήματα, αὐτὸς ποὺ παρανόμησε ἀναρίθμητα. Τέλος ἀπόλαυσε τὴν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ πρὶν εἶχε δεχθῆ τὴν ποινή του, καὶ ξαναπῆρε τὸν θρόνο του, (Δανιὴλ 4,33). Ἔλαβε περισσότερη ὀμορφιὰ καὶ τιμή, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «ἂν στάξη ὁ θυμός μου σὲ
κάποιους» (Μιχαίας 2,11), ἀφοῦ τιμωρηθοῦν, πάλι θὰ τοὺς γιατρέψω. «Ἐγὼ θὰ χτυπήσω κι ἐγὼ θὰ θεραπεύσω»
(Δευτερονόμιο 32,39).
Ὁσίου Νείλου Ἐπιστολὴ Γ’243 \
Μετάφρασι
ἀρχιμ. Νικηφόρου π’’Χρ. Μανάδη
πρωτοσυγκέλλου
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπῶν καὶ Ἑορδαίας
καὶ Ραφαὴλ Λ. Καραβασιλειάδη, φ. θεολογίας
Α’. ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΙΩΑΣΑΦΑΙΩΝ.