~ Ο μακαριστός μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, σε βιβλίο που εξέδωσε το 1987, με τίτλο «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου ο Θαυματουργός», ονόμασε (προφητικά) τον Όσιο Νικηφόρο «Ο Άγιος των λεπρών».
…Ανατρέχοντας κανείς στο βίο του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, διαπιστώνει ότι διανθίστηκε, επί σειρά ετών, με κραυγαλέες αντιθέσεις, που αποτελούν αφορμή δημιουργικού προβληματισμού για τους ανθρώπους κάθε εποχής. Ορφανός από μικρός προστατεύθηκε από τη θεία Πρόνοια, μέσω του πνευματικού του πατρός, Αγίου Ανθίμου της Χίου.
Αδύναμος και ασθενής, δοκιμαζόμενος από τη φοβερή λέπρα, στερούμενος το φως των οφθαλμών, την αφή των χεριών και την κίνηση των ποδιών, έφερε νίκες κατά της ασθένειας, τιμώντας μαρτυρικά το μοναχικό του όνομα «Νικηφόρος«. Οι νίκες του, βέβαια, κατά της αμαρτίας, του γογγυσμού, της μελαγχολίας και των κακών λογισμών επιβεβαίωναν το αγωνιστικό του φρόνημα και τη βαθιά του πίστη. Ο λεπρός μοναχός, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, τα τυφλά μάτια και τα ακίνητα μέλη, έλαμπε μες στο σκοτεινό του δωμάτιο, λουσμένος από ουράνιο φως και, ενώ προσευχόταν, βρισκόταν πάνω από το έδαφος.
Η πολύτιμη πνευματική φαρέτρα, που ο Όσιος είχε κληρονομήσει από τους αγιασμένους γέροντες Παχώμιο και Άνθιμο Χίου, καθόρισε το ασκητικό του βίωμα. Στη γόνιμη ψυχή του πατρός Νικηφόρου καλλιεργήθηκαν οι σπόροι της ευσεβείας, της εγκρατείας, της νήψεως, της υπομονής και της καρτερίας.
Η φυσική αδυναμία του λεπρού μοναχού δεν τον εμπόδισε να προοδεύσει πνευματικά, να παρηγορήσει τους συνανθρώπους του και να επιτύχει τον αγιασμό του. Μία «ζωή εν τάφω», με αναστάσιμη χαρά και καρτερικότητα, αποτελεί πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε ταλαιπωρούμενη ψυχή, που λαχταρά τη νικηφόρο πορεία της εν μέσω των θλίψεων της παρούσης ζωής!
από το βιβλίο: «Βίος και Ακολουθία του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού» – Ι.Μ. Κισάμου και Σελίνου (Κίσαμος 2014)
πηγή:
https://simeiakairwn.wordpress.com