Μόνο να τον έβλεπες, έφευγε η στενοχώρια από μόνη της

Θυμάμαι ένα γεροντάκι από την Σκήτη Ιβήρων, τον Γερο- Παχώμιο. Όσο μεγάλη στενοχώρια κι αν είχες, μόνο να τον έβλεπες, έφευγε η στενοχώρια από μόνη της. Και να πήγαινες με σκοπό να του πης πολλά, τα ξεχνούσες όλα, περνούσαν όλα. Είχε κάτι κόκκινα μάγουλα και γελούσε σαν παιδάκι!

Ήταν γέρος με όψη μικρού παιδιού.Να χαλούσε ο κόσμος,γελούσε.Πανηγύρι!Ούτε γράμματα ήξερε, ούτε και από ψαλτικά ήξερε, εκτός από το «Χριστός Ανέστη», που έψαλλε το Πάσχα.

Όταν ερχόταν στο Κυριακό της Σκήτης, για να εκκλησιασθή στις γιορτές, ποτέ δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά στεκόταν πάντοτε όρθιος, ακόμη και στις ολονυκτίες ,και έλεγε την ευχή.

Είχε αγωνιστικό πνεύμα και πολύ φιλότιμο.

Αν τον ρωτούσες:

«Γερο-Παχώμιε, πού βρίσκεται η Ακολουθία», απαντούσε:

«Ψαλτήρια- ψαλτήρια λένε οι πατέρες».

Όλα ψαλτήρια τα έλεγε.

Ήταν πολύ ταπεινό το γεροντάκι αυτό και πολύ χαριτωμένο. Είχε απαλλαγή από τα πάθη, γι’ αυτό ήταν σαν άκακο παιδί.

Ενώ, όταν ο άνθρωπος δεν αποβάλη από μικρός τον παιδικό εγωισμό, την παιδική υπερηφάνεια, το παιδικό πείσμα και παραμείνη σε μια νηπιώδη κατάσταση, φθάνει στα γεράματα να έχη απαιτήσεις μικρού παιδιού.

Γι’ αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος: «Μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε».

Αγιος Παΐσιος Αγιορείτης

 

Από
Αρχιμ. Αθανάσιος Μισσός

 

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη Παλαιότερη

Recent in Technology