Προσευχητάρι >> Το Μικρό Απόδειπνο

κβ’
«Βο­η­θά ό­ταν προ­σεύ­χε­ται κα­νείς σε βου­νά και ό­χι σε χα­ρά­δρες και κλει­σού­ρες. Και ο Χρι­στός στα βου­νά πή­γαι­νε και προ­σευ­χό­ταν. Έ­τσι α­νοί­γει ο νούς και τα αι­σθή­μα­τα. Γι᾿ αυ­τό και οι άν­θρω­ποι της Η­πεί­ρου και των βου­νών έ­χουν μία λε­βεν­τιά».


κγ’«Ό­ταν κά­ποι­ος εί­ναι νευ­ρι­α­σμέ­νος, κα­λύ­τε­ρα να μην του μι­λή­σης κα­θό­λου, έ­στω και με κα­λό τρό­πο. Δι­ό­τι μοιά­ζει με τον πλη­γω­μέ­νο, που δεν δέ­χε­ται ού­τε και το χά­δι, για­τί ε­ρε­θί­ζει τις πλη­γές του».


κδ’«Η ψυ­χή και το πνεύ­μα που α­να­φέ­ρον­ται στην Α­γί­α Γρα­φή, δεν εί­ναι δύ­ο δι­α­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα, ό­πως έ­λε­γε ο Μα­κρά­κης. Πα­ρα­δείγ­μα­τος χά­ριν: ”Με­γα­λύ­νει η ψυ­χή μου τον Κύ­ριον και η­γαλ­λί­α­σε το πνεύ­μα μου…”».

κε’«Δέν πρέ­πει να λε­πτο­λο­γού­με, αν κά­ποι­ος α­πό α­πλό­τη­τα πή κά­τι δογ­μα­τι­κώς ά­στο­χο· πρέπει να το παίρ­νου­με με κα­λό λο­γι­σμό, δι­ό­τι ο Θε­ός θα κρί­νει με δι­κό του τρό­πο».

κς’«Ό­ταν ο άν­θρω­πος α­μαρ­τά­νη, η χά­ρις του Θε­ού τον εγ­κα­τα­λεί­πει. Ό­ταν με­τα­νο­ή­ση, πά­λι ε­πα­νέρ­χε­ται και κα­θα­ρί­ζε­ται τε­λεί­ως· μό­νο που μέ­νει έ­να ση­μά­δι α­πό τον λε­κέ, που και αυ­τό εί­ναι κα­θα­ρό ό­σο και το άλ­λο. Ή έ­να ση­μά­δι στο ση­μεί­ο που κόλ­λη­σε η λα­μα­ρί­να με ο­ξυ­γο­νο­κόλ­λη­ση τό­σο κα­λά, που ού­τε λί­μα δεν το πιάν­ει».


κζ’«Μού έ­λε­γε έ­νας μά­γος ό­τι, ό­ταν α­νά­βη κε­ρί κα­θα­ρό, τα δαι­μό­νια δεν τολ­μούν να πλη­σιά­σουν ό­ταν τα κα­λή, ό­πως πλη­σιά­ζουν ό­ταν α­νά­βη σπαρ­μα­τσέ­το».


κη’«Η ε­πο­χή μας εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λη. Και πρέ­πει σή­με­ρα οι Χρι­στια­νοί να κά­νουν πολ­λή υ­πο­μο­νή, για να έ­χουν με­γά­λο μι­σθό. Πολ­λοί Ά­γιοι θα ε­πι­θυ­μού­σαν να ζού­σαν στην ση­με­ρι­νή ε­πο­χή, για νά­χουν με­γα­λύ­τε­ρο μι­σθό».


https://enromiosini.gr/