Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και ρωτάει:
-Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ;
Όλα τα χέρια υψώθηκαν, αλλά ο καθηγητής είπε:
-Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
…και με μανία το τσαλάκωσε, και ρώτησε ξανά:
– Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
…τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
– Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα – βρώμικο και τσαλακωμένο.
Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
– Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή – είπε ο καθηγητής. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να αξίζει 50 ευρώ.
Συχνά στη ζωή μας, γεγονότα ή άνθρωποι, μας «τσαλακώνουν», μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο!
ΥΓ. Όμως ας προσέξουμε να μην “εξαργυρώσουμε” ή “σπαταλήσουμε” μόνοι μας την πολύτιμη αξία μας. «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦζημιωθῇ;» (Ματ. 16, 26) (Διότι ποια ωφέλεια έχει ο άνθρωπος, αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, χάσει όμως την ψυχή του;).
Επίσης υποθέτω ότι ο καθηγητής δεν έδωσε τελικά το πενηντάρικο προφανώς γιατί ήταν αυτός ο κάτοχος.
Έτσι κι εμείς να παραμένουμε σ’ Εκείνον στον οποίο και μόνο ανήκουμε!…