Πόσες φορές ο άνθρωπος, που θέλει ν’ αρχίσει μια εργασία για την αγάπη του Κυρίου, δε ρωτάει λέγοντας: Άραγε υπάρχει ανάπαυση σ’ αυτή την εργασία; ή, πώς θα μπορέσω να περπατήσω σ’ αυτό το δρόμο της αρετής εύκολα, χωρίς να κοπιάσω; ή, μήπως υπάρχει τίποτε που θα προκαλέσει θλίψη και κόπο στο σώμα μου;
Για πρόσεξε πως τα ψάχνουμε όλα ζητώντας την ανάπαυση!Μα τι λες, άνθρωπέ μου;
Θέλεις ν’ ανέβεις στον ουρανό και να εισέλθεις στη βασιλεία του Θεού, και να έχεις κοινωνία μαζί του, και να χαρείς τη μακάρια ανάπαυση
του κόσμου εκείνου και την κοινωνία με τους Αγγέλους και τη ζωή την αθάνατη, και ρωτάς αν αυτός ο δρόμος, που οδηγεί στο Θεό, έχει
δυσκολίες;
Είναι να απορεί και να θαυμάζει κανείς!
Κοιτάξτε τους ναυτικούς, που έχουν τον πόθο των πραγμάτων αυτού του ψεύτικου και μάταιου κόσμου, πως πλέουν ενάντια στα φοβερά κύματα της θάλασσας.
Δείτε και τους άλλους, τους στεριανούς, πως τολμούν, με
κίνδυνο της ζωής τους, να περνούν από δύσβατους και κακοτράχαλους
δρόμους, και δε λένε ποτέ ότι ο δρόμος μας έχει δυσκολίες και πόνους!
Αντίθετα, εμείς όπου και να βρισκόμαστε, μελετούμε την άνεση.
Εάν όμως σκεφθούμε σε κάθε περίσταση το δρόμο του μαρτυρίου του Κυρίου, τότε θα καταλάβουμε ότι κανένας κόπος και καμία δυσκολία
δεν είναι ανώτερη από το μαρτύριο του Χριστού μας.
Μήπως είναι κανείς που δεν έχει πεισθεί εντελώς ότι τα πράγματα
έχουν έτσι;
Είναι δηλαδή κανείς που:
νίκησε στον πόλεμο,
ή δέχθηκε στο κεφάλι του το φθαρτό στεφάνι της νίκης,
ή πέτυχε, γενικά, αυτό που ήθελε, κι ας μην ήταν και τόσο αξιέπαινο,
ή έγινε υπηρέτης σε κάτι το θεϊκό,
ή κατόρθωσε κάποια αξιοθαύμαστη αρετή,αν πρωτύτερα δεν περιφρόνησε τον κόπο και τη θλίψη, κι αν δεν απομάκρυνε από μέσα του το ερεθιστικό φρόνημα της άνεσης, το οποίο γεννά την αμέλεια, την τεμπελιά και το φόβο;
Αυτά δεν είναι που χαυνώνουν τον άνθρωπο και τον κάνουν ανίκανο για κάθε αξιόλογο έργο;
ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ