π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Στις θλίψεις και στις δοκιμασίες μας η συμβουλή αυτών που ενδιαφέρονται για μας είναι: «Υπομονή!».
Στις θλίψεις και στις δοκιμασίες μας η συμβουλή αυτών που ενδιαφέρονται για μας είναι: «Υπομονή!».
Μια λέξη που μπορεί να θεωρηθεί ως μοιρολατρική στάση απέναντι σ’ αυτά που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε. Στην πραγματικότητα είναι ως ένα είδος παραίτησης, παράδοσης, ως να λέω: «δεν έχω άλλη επιλογή».
Αν και αυτή η συμπεριφορά φαίνεται ρεαλιστική, εν τούτοις κρύβει παραδοχή ήττας. Υπομένω γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, όχι γιατί το θέλω. Αναπόφευκτα αυτή η θεώρηση της υπομονής οδηγεί στην ανυπομονησία,στην αναστάτωση, στη μελαγχολία.
Είναι και η άλλη υπομονή, αυτή που η πείρα των αγίων Πατέρων και Μητέρων μάς παρέδωσαν: υπομένω γιατί εμπιστεύομαι στην πρόνοια του Θεού που ξέρει για μένα το καλύτερο που πρέπει να γίνει.
Αν πρέπει «διά πολλών θλίψεων εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. 14,22), είναι φανερό πως οι θλίψεις και οι δοκιμασίες ετοιμάζουν για τον άνθρωπο την άλλη γνώση, την άλλη χαρά, που χωρίς αυτές δεν μπορεί κανείς να γευτεί.
Η υπομονή τότε δεν είναι έκφραση μοιρολατρίας, επειδή αδυνατώ να ρυθμίσω τη ζωή μου κατά πώς θέλω, αλλά δυναμική στάση μπροστά στα δύσκολα της ζωής που έχουν το λόγο τους.
Γιατί «υπομένω» σημαίνει δέχομαι ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω, αφού έτσι επιτρέπει για μένα ο θεός. Μια τέτοια θεώρηση φέρνει στην καρδιά ειρήνη, ελπίδα, ανάπαυση.
Η διάκριση της μιάς υπομονής από την άλλη, πιο πολύ κατανοείται ως εμπειρία παρά ως θεωρία. Η εφαρμογή της μιάς ή της άλλης καθορίζει την ποιότητα της ζωής.
Είναι παρατηρημένο πως «ουδείς ανήλθεν εις τον ουρανόν μετ’ανέσεως» και πως όλοι οι άνθρωποι που θα περάσουν από αυτόν τον κόσμο θα γευτούν λίγο ή πολύ, σύντομα ή μακροχρόνια, λύπη, στεναχώριες, δυσφορία.
Όπως και είναι παρατηρημένο πως η υπομονή, όπως την εννοεί η Ορθόδοξη Παράδοσή μας μέσα από την εμπειρία, ωριμάζει τον άνθρωπο, τον ολοκληρώνει ως πρόσωπο, του χαρίζει την «άνωθεν σοφίαν».
Βέβαια, η απόκτηση της υπομονής δεν επιτυγχάνεται με διανοητικούς συλλογισμούς, που εξετάζουν λογικά τι συμφέρει και τι όχι, – αν και αυτό είναι βοηθητικό – αλλά με τη χάρη του θεού που έρχεται με την προσευχή που βγαίνει από «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».
Μια τέτοια προσευχή που ζητά τη βοήθεια του Θεού θα φέρει την υπομονή στην καρδιά και θα γεμίσει την ύπαρξη με δύναμη, ειρήνη, ανάπαυση.
Κι ακόμα: όταν η φουρτούνα της δοκιμασίας θα περάσει με υπομονή και πίστη, θα κατανοήσουμε πως δεν την περάσαμε μόνοι αλλά με συνοδοιπόρο τον Ιησού Χριστό που κι Αυτός γνωρίζει τα των ανθρώπων.
Γι’ αυτό και άφησε ωφέλεια πνευματική που συγκεκριμενοποιείται στην απόκτηση πείρας και οικειότητα με το Χριστό και όσους ζήσαν με υπομονή.
Πηγή: Ησυχαστήριο της Αγίας Τριάδος Λυθροδόντας
αναδημοσίευση από το «σπιτάκι της Μέλιας»
Αν και αυτή η συμπεριφορά φαίνεται ρεαλιστική, εν τούτοις κρύβει παραδοχή ήττας. Υπομένω γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, όχι γιατί το θέλω. Αναπόφευκτα αυτή η θεώρηση της υπομονής οδηγεί στην ανυπομονησία,στην αναστάτωση, στη μελαγχολία.
Είναι και η άλλη υπομονή, αυτή που η πείρα των αγίων Πατέρων και Μητέρων μάς παρέδωσαν: υπομένω γιατί εμπιστεύομαι στην πρόνοια του Θεού που ξέρει για μένα το καλύτερο που πρέπει να γίνει.
Αν πρέπει «διά πολλών θλίψεων εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. 14,22), είναι φανερό πως οι θλίψεις και οι δοκιμασίες ετοιμάζουν για τον άνθρωπο την άλλη γνώση, την άλλη χαρά, που χωρίς αυτές δεν μπορεί κανείς να γευτεί.
Η υπομονή τότε δεν είναι έκφραση μοιρολατρίας, επειδή αδυνατώ να ρυθμίσω τη ζωή μου κατά πώς θέλω, αλλά δυναμική στάση μπροστά στα δύσκολα της ζωής που έχουν το λόγο τους.
Γιατί «υπομένω» σημαίνει δέχομαι ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω, αφού έτσι επιτρέπει για μένα ο θεός. Μια τέτοια θεώρηση φέρνει στην καρδιά ειρήνη, ελπίδα, ανάπαυση.
Η διάκριση της μιάς υπομονής από την άλλη, πιο πολύ κατανοείται ως εμπειρία παρά ως θεωρία. Η εφαρμογή της μιάς ή της άλλης καθορίζει την ποιότητα της ζωής.
Είναι παρατηρημένο πως «ουδείς ανήλθεν εις τον ουρανόν μετ’ανέσεως» και πως όλοι οι άνθρωποι που θα περάσουν από αυτόν τον κόσμο θα γευτούν λίγο ή πολύ, σύντομα ή μακροχρόνια, λύπη, στεναχώριες, δυσφορία.
Όπως και είναι παρατηρημένο πως η υπομονή, όπως την εννοεί η Ορθόδοξη Παράδοσή μας μέσα από την εμπειρία, ωριμάζει τον άνθρωπο, τον ολοκληρώνει ως πρόσωπο, του χαρίζει την «άνωθεν σοφίαν».
Βέβαια, η απόκτηση της υπομονής δεν επιτυγχάνεται με διανοητικούς συλλογισμούς, που εξετάζουν λογικά τι συμφέρει και τι όχι, – αν και αυτό είναι βοηθητικό – αλλά με τη χάρη του θεού που έρχεται με την προσευχή που βγαίνει από «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».
Μια τέτοια προσευχή που ζητά τη βοήθεια του Θεού θα φέρει την υπομονή στην καρδιά και θα γεμίσει την ύπαρξη με δύναμη, ειρήνη, ανάπαυση.
Κι ακόμα: όταν η φουρτούνα της δοκιμασίας θα περάσει με υπομονή και πίστη, θα κατανοήσουμε πως δεν την περάσαμε μόνοι αλλά με συνοδοιπόρο τον Ιησού Χριστό που κι Αυτός γνωρίζει τα των ανθρώπων.
Γι’ αυτό και άφησε ωφέλεια πνευματική που συγκεκριμενοποιείται στην απόκτηση πείρας και οικειότητα με το Χριστό και όσους ζήσαν με υπομονή.
Πηγή: Ησυχαστήριο της Αγίας Τριάδος Λυθροδόντας
αναδημοσίευση από το «σπιτάκι της Μέλιας»
Tags:
Συμβουλές